توسعهٔ يك الگوي نوآوري در گردشگري به‌منزلهٔ صنعتي بين‌المللي

به مطالعات مربوط به نوآوري در گردشگري، حتي در كشورهاي توسعه‌يافته، بيشتر طي سه سال اخير توجه شده و توسعهٔ الگوهاي نوآوري در اين حوزه كمتر مورد توجه بوده است. ازاين‌رو، توجه به گردشگري و نوآوري در اين حوزه، كه يكي از استعدادهاي ايران براي افزايش درآمدهاي ملي است، اهميت و ضرورت فراواني دارد. اين پژوهش با هدف توسعهٔ يك الگوي نوآوري در صنعت گردشگري انجام شد. جامعهٔ آماري پژوهش را 130 نفر از مديران شركت‏هاي فعال و نوپاي (استارتاپ‏ها) گردشگري تبريز تشكيل دادند. اين تحقيق، از نظر هدف، كاربردي و، از منظر روش، توصيفي - اكتشافي است. حجم نمونه، با استفاده از رابطهٔ كوكران، ۹۷ نمونه به دست آمد. با مطالعهٔ ادبيات موضوعي و پيشينهٔ پژوهش، عوامل مؤثر در نوآوري در گردشگري شناسايي و، با نظر خبرگان صنعت و دانشگاه (پنل خبرگان)، مدل مفهومي پژوهش طراحي شد. داده‏هاي گردآوري‏شده از طريق پرسش‌نامهٔ محقق‏ساخته، به‌منزلهٔ ابزار پژوهش، با روش تحليل عاملي تأييدي و مدل‌سازي معادلات ساختاري به روش حداقل مربعات جزئي تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها نشان داد عوامل سرمايهٔ انساني، مشاركت، تأمين مالي و فنّاوري اطلاعات در نوآوري در گردشگري اثر معنادار دارند. همچنين، دو متغير تعديلگر اندازهٔ شركت و محيط كلان صنعت، در رابطه بين اين عوامل و نوآوري در گردشگري، تأثير مثبت و منفي داشتند.