بنيان‌هاي فلسفي تقويت پايداري در گردشگري انبوه

حاكميت منطق صفر و يكي دربرابر گردشگري انبوه و جايگزين، به نفي كامل يكي و تأييد كامل و شتابزدۀ ديگري انجاميده است. اين نوع نگرش در عمل دو روي سكۀ ساده‌انگاري در تبيين و تجويز الگوي توسعۀ پايدار گردشگري را تشكيل مي‌دهد. تلاش براي معرفي جلوه‌هاي پايداري در گردشگري انبوه در اين پژوهش، به‌نوعي ديدن نيمۀ پر ليوان است تا به‌جاي مهر بطلان زدن بر آن، با رويكردي واقع‌گرايانه جنبه‌هاي پايداري در گردشگري انبوه شكل و ترويج پيدا كند. پژوهش با رويكرد فراتركيب، روش تحليل مضمون و با هدف شناسايي بنيان‌هاي فلسفي در دو بخش چيستي و چرايي تقويت پايداري در گردشگري انبوه تدوين شد. در اين پژوهش، 704 كد، 79 مضمون پايه و 37 مضمون سازمان‌دهنده ذيل 8 مضمون فراگير احصا و دسته‌بندي شدند. در ارتباط با چيستي گردشگري انبوه پايدار، پنج مضمون فراگير انتزاع شدند كه عبارت‌اند از: ۱. پايداري به‌‌منزلۀ يك پيوستار؛ ۲. پايداري به‌‌منزلۀ مفهومي فراگير؛ ۳. ريشه‌هاي تئوريك شكل‌گيري گردشگري انبوه پايدار؛ ۴. ترجيح‌ندادن الگوي توسعۀ بزرگ يا كوچك‌مقياس گردشگري؛ ۵. همگرايي يا واگرايي گردشگري انبوه با جايگزين. دربارۀ چرايي گردشگري انبوه پايدار، سه مضمون فراگير احصا شدند كه عبارت‌اند از: ۱) رشد فزايندۀ گردشگري هم‌زمان از دو بعد عرضه و تقاضا؛ ۲) دلايل توجه و تأمل مجدد به گردشگري انبوه؛ ۳) محدوديت‌هاي الگوي گردشگري جايگزين. انتظار مي‌رود تبيين بن‌مايه‌هاي پايداري در گردشگري انبوه نگرش محققان و برنامه‌ريزان كشور را به رابطۀ پايداري با گردشگري انبوه تغيير دهد و ظرفيت‌هاي پنهان آن را براي توسعۀ پايدار آشكار سازد.