تأثيرگذاري طول مدت آموزش و پيوستگي دروس بر هوش‌‌هيجاني و خلاقيت فارغ‌‌التحصيلان، كاوشي در نظام‌‌هاي آموزش معماري

ارتباط مابين مدت زمان آموزش و چگونگي ارائه دروس در كليتي يكپارچه و يا به صورت اجزايي مجزا و موازي، بر ميزان يادگيري دانش‌آموختگان همواره مطرح بوده است. يكي از تجربيات عيني را مي‌‌توان در روند تغيير نظام آموزش معماري از سال 1378 با تغيير مقطع از كارشناسي ارشد پيوسته به كارشناسي، مشاهده نمود. در اين سيستم جديد با توجه به پراكندگي درس‌‌ها و عدم هماهنگي اساتيد، در فرآيند آموزش معماري ناهماهنگي ايجاد شده و در نتيجه منجر به كاهش مهارت‌‌هاي فردي، خلاقيت و تربيت معماراني ناكارآمدتر نسبت به فارغ‌التحصيلان دوره‌هاي قبل، گرديده است. سؤال اصلي اين پژوهش عبارت است از اين كه كدام‌يك از نظام‌‌‌‌هاي آموزش معماري تأثير‌‌گذاري بيش‌تري بر هوش‌‌هيجاني و خلاقيت فارغ‌‌التحصيلان داشته‌‌اند. هدف اصلي اين پژوهش تركيبي، بررسي تأثير دو شيوه آموزش معماري بلندمدت به صورت كارشناسي ارشد پيوسته و كوتاه‌مدت به صورت كارشناسي بر هوش هيجاني و خلاقيت فارغ‌‌التحصيلان معماري مي‌‌باشد. براي گردآوري اطلاعات كمي از پرسش‌نامه هوش هيجاني برادبري و گريوز و پرسش‌نامه خلاقيت عابدي استفاده شده است كه توسط 30 نفر از فارغ‌‌التحصيلان معماري كارشناسي ارشد پيوسته و30 نفر از فارغ‌‌التحصيلان معماري مقطع كارشناسي در دانشگاه آزاد تبريز تكميل شده است. نتايج نشان مي‌‌دهد كه آموزش دروس معماري در نظام بلندمدت كارشناسي ارشد پيوسته موجب ارتقاء قابليت‌‌هاي فردي و اجتماعي فارغ‌‌التحصيلان شده و هوش هيجاني آنان را ارتقا داده و با افزايش اين مهارت‌‌ها ذهن معمار توانايي بيش‌تري در خلق ايده‌‌هاي جديد داشته و در نتيجه، آموزش بلندمدت معماري به شيوه تركيبي به دليل افزايش هوش‌‌هيجاني و خلاقيت معماران، آموزشي پويا و هدفمند مي‌‌باشد.