توسعه پايدار گردشگري چابهار: رهيافتي براي برون‌رفت از توسعه‌نيافتگي

صنعت گردشگري سهم به‌سزايي در توسعه كشورها در سراسر جهان دارد. اين صنعت به‌ويژه در نقاط كم‌تر توسعه‌يافته يا در شرايطي كه سود فعاليت‌هاي ساير بخش‌هاي اقتصادي رو به افول باشد، راهبردي مناسب جهت توسعه كشورها محسوب مي‌گردد. مقوله گردشگري در چابهار، موردپژوهي مقاله حاضر، علي‌رغم قرارگيري اين منطقه در موقعيت جغرافيايي منحصربه‌فرد و برخوداري از دارايي‌ها و ارزش‌هاي طبيعي و بومي متعدد نتوانسته است به جايگاه مطلوبي دست يابد و در نهايت موجبات توسعه در سطح محلي و منطقه‌اي را فراهم آورد. هدف اين مقاله به كاربست رويكرد توسعه پايدار گردشگري (كه باتوجه به پيامدهاي نامطلوب پارادايم سنتي گردشگري شكل گرفته است)، در چابهار اختصاص ‌يافته است. اين هدف با استفاده از روش پژوهش تحليل محتواي كيفي و با استفاده از ابزار مصاحبه نيمه‌ساختاريافته برآورده مي‌شود. به اين منظور گام‌هايي از جمله مرور مباني نظري مرتبط با گردشگري توسعه پايدار، شناخت و تحليل موردپژوهي از نظر ساختار محيط طبيعي و محيط ‌زيستي و ‌هم‌چنين بررسي وضعيت گردشگري منطقه صورت مي‌گيرد. در نهايت مطالعه اسناد فرادست در كنار مصاحبه با مديران و افراد بومي و مطلع از وضعيت منطقه و هم‌چنين گردشگران انجام مي‌شود. اين پژوهش ضمن بررسي علل عدم موفقيت صنعت گردشگري در چابهار، برخلاف ساير پژوهش‌هاي صورت‌گرفته و مطالعات موجود كه عمدتاً مقوله گردشگري در چابهار را در بعد اقتصادي مورد بررسي و تحليل قرار داده‌اند، گردشگري طبيعي، تفريحي، فرهنگي و روستايي را جهت بهره‌گيري از رويكرد توسعه پايدار گردشگري براي منطقه چابهار در نظر مي‌گيرد و در اين راستا پيشنهادات و سياست‌هايي را در ابعاد مختلف اقتصادي، فرهنگي، تفريحي و سياستي ارائه مي‌دهد.