ارائۀ الگوي موانع اقتصادي توسعۀ گردشگري ورزشي ايران با رويكرد تركيبي

پژوهش حاضر با هدف ارائۀ الگوي موانع اقتصادي توسعۀ گردشگري ورزشي ايران با رويكرد تركيبي انجام شد. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و روش تحقيق، آميخته از نوع اكتشافي متوالي و شيوۀ گردآوري پيمايشي بود. جامعۀ آماري در بخش كيفي را دست‌اندركاران گردشگري ورزشي در كشور تشكيل مي‌دهند. اين افراد، به‌صورت هدفمند از نوع معياري، براي مصاحبه‌هاي كيفي در موضوع پژوهش انتخاب شدند (چهارده مصاحبه با چهارده نفر كه تا حد اشباع نظري ادامه يافت). جامعۀ آماري بخش كمّي را همان گروه بخش كيفي با تعداد بيشتر تشكيل دادند. از بين 166 نمونۀ پژوهش، 150 پرسش‌نامۀ صحيح تحليل شد. ابزار گردآوري اطلاعات در پژوهش حاضر، مصاحبۀ نيمه‌ساختاريافته و پرسش‌نامۀ محقق‌ساخته بود. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌هاي پژوهش از كدگذاري در بخش كيفي و از روش معادلات ساختاري در بخش كمّي استفاده شد. در بخش كيفي پژوهش، مقوله‌ها در قالب 31 كد مفهومي و 5 مقولۀ اصلي استخراج شدند. در بخش كمّي نيز هر 5 مقولۀ اصلي پژوهش (سرمايه‌گذاري، اقتصاد كلان، اقتصاد خرد، حمايتي و تشويقي و هزينه‌اي) از برازش مناسبي برخوردار است. به مديران مربوطه پيشنهاد مي‌شود با ايجاد سياست‌هاي خصوصي‌سازي و همچنين كاهش تصدي‌گري دولت در حوزه‌هاي گردشگري ورزشي زمينۀ لازم براي توسعه و گسترش مسائل اقتصادي در حوزۀ گردشگري ورزشي را فراهم كنند.