حكمراني منطقه اي خيريه ها؛ راهبردي براي همكاري كشورهاي خاورميانه در شرايط عدم اطمينان

در دنياي امروز با رويكرد جهاني شدن، تمايل براي ايجاد اتحاديه‌هاي منطقه‌اي بيشتر شده است. كشورهاي خاورميانه با توجه به اعتقاد مشترك به دين اسلام، دارا بودن ذخاير گسترده نفت و گاز و همچنين موقعيت استراتژيك، نياز بيشتري به برقراري روابط پويا و مستمر در قالب اتحاديه‌هاي متشكل از كشورهاي اسلامي داشته اند كه تاكنون عليرغم ارائه طرح‌هاي مختلف براي همگرايي، امكان تشكيل يك اتحاديه موفق بدور از رقابت‌هاي منطقه‌اي بوجود نيامده است. در اين ميان پررنگ شدن نقش افكار عمومي و بازيگران غيردولتي باعث گرديده تا اقسام جديدي از ديپلماسي در كنار ديپلماسي رسمي مورد استفاده قرار گيرد. ديپلماسي نيكوكارانه مي تواند يكي از اشكال جديد ديپلماسي باشد كه از مقبوليت ميان افكار عمومي جهان برخوردار است. مقاله حاضر سعي دارد با روش توصيفي تحليلي ضمن بررسي مختصر موانع همگرايي و تجارب ناموفق آن در منطقه خاورميانه، به ارائه مدل جديدي از حكمراني منطقه‌اي تحت عنوان «اتحاديه اسلامي خيريه ها و سازمان‌هاي مردم نهاد» بپردازد كه مي‌تواند علاوه بر رفع موانع همگرايي از طريق اتخاذ ديپلماسي نيكوكارانه و به كارگيري آموزه‌هاي اسلام در زمينه نيكوكاري، راه حلي براي رفع هرج و مرج موجود در اين چهارراه بين‌المللي حوادث در شرايط عدم اطمينان ميان كشورهاي منطقه باشد.