تحليلي بر كاركرد سياست فرهنگي يونسكو در پيوند كشورهاي حوزه تمدني ايران فرهنگي

شناختن و شناساندن عناصر فرهنگي مشترك، نقش مهمي در همگرايي و واگرايي ملت‌ها دارد. وجود تشابهات فرهنگي و آگاهي از آن‌ها، موجب تسهيل در همكاري و ارتباطات ميان كشورهاست. كارويژه اصلي يونسكو نيز پيشبرد همكاري‌هاي فرهنگي ميان ملت‌ها مي‌باشد و اين كارگزاري با ايجاد سازوكارهاي نهادي، به شناخت متقابل فرهنگ‌هاي متجانس مبادرت مي‌نمايد. در اين ميان، حوزه تمدني ايران فرهنگي به عنوان يكي از برجسته‌ترين پهنه‌هاي فرهنگي جهان، همواره از ظرفيتي كم‌نظير به منظور گسترش همكاري در ميان واحدهاي سياسي ذيربط برخوردار مي‌باشد. با توجه به موارد مذكور اين پرسش مطرح مي‌باشد كه يونسكو چگونه از سياست‌ فرهنگي در جهت توسعه پيوندهاي سياسيهويتي در ميان كشورهاي حوزه تمدني ايران فرهنگي بهره جسته است. اين پژوهش به روش توصيفيتحليلي و بر مبناي چهارچوب نظري ديپلماسي فرهنگي و با استناد به منابع كتابخانه‌اي و آماري انجام گرفته است. در نهايت، يافته‌هاي اين پژوهش بيانگر آن است كه يونسكو در قالب اجراي پروژه‌هاي فرهنگي همانند ميراث جهاني، ميراث فرهنگي ناملموس، حافظه جهاني، دانشگاه‌هاي همزاد، شهرهاي خلاق و ديگر موارد، به همگرايي فرهنگي در حوزه تمدني مزبور مبادرت ورزيده است. روندي كه علاوه بر توسعه مناسبات چندوجهي فرهنگي در ميان كشورهاي اين حوزه، همواره تحت‌الشعاع شماري از چالش‌هاي اجرايي، سياسي و اجتماعي نيز بوده است.