رابطه علّي راهبردهاي مقابله‌اي و اضطراب كرونا با نقش ميانجي‌گري تاب‌آوري

هدف اين پژوهش، بررسي نقش واسطه‌اي تاب‌آوري در رابطه ميان راهبردهاي مقابله‌اي و اضطراب كرونا بود. روش پژوهش، همبستگي از نوع تحليل مسير بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانشجويان پسر مقطع كارشناسي مركز آموزش عالي پلدختر (450 نفر) در سال تحصيلي 400-1399 بود. 210 دانشجو به صورت آنلاين در اين مطالعه شركت كردند و به پرسشنامه‌هاي اضطراب كرونا ويروس علي‌پور و همكاران (1398)، راهبردهاي مقابله‌اي لازاروس و فولكمن (1985) و تاب‌آوري كونور- ديويدسون (2003) پاسخ دادند. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS-22 و AMOS-24 انجام شد. نتايج نشان داد راهبرد مقابله‌اي هيجان‌مدار داراي اثر مستقيم بر اضطراب كرونا بود (0.01 p)؛ اما راهبرد مقابله‌اي مسأله‌مدار بر اضطراب كرونا اثر مستقيم نداشت (0.05 p). راهبرد مقابله‌اي مسأله‌مدار داراي اثر مستقيم بر تاب‌آوري بود (0.01 p)؛ اما راهبرد مقابله‌اي هيجان‌مدار بر تاب‌آوري اثر مستقيم نداشتند. همچنين تاب‌آوري داراي اثر غيرمستقيم بر اضطراب كرونا بود (0.01 p). نتايج غيرمستقيم مسيرها نشان داد كه فقط راهبردهاي مقابله‌اي مسأله‌مدار با ميانجي‌گري تاب‌آوري مي‌تواند از ميزان اضطراب كرونا بكاهد. با توجه به يافته‌هاي پژوهش، تمركز بر نوع راهبرد مقابله‌اي، مي‌تواند اثر مهمي در اضطراب كرونا دانشجويان داشته باشد. پيشنهاد مي‌شود مداخلات درماني مبتي بر تاب‌آوري و مقابله، در درمان اضطراب كرونا مورد توجه قرار گيرد.