نقش ابعاد دلبستگي بر ارج نهادن به بدن و انگيزه خودبهسازي با واسطه‌گري شفقت به خود در دانشجويان

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش واسطه‌اي شفقت به خود در رابطه بين ابعاد دلبستگي (اجتناب و اضطراب) با ارج نهادن به بدن و انگيزه خود بهسازي صورت پذيرفت. مطالعه حاضر يك پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. نمونه پژوهش شامل 394 نفر از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه يزد در سال تحصيلي 98-1397 بود كه به روش نمونه-گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي تصادفي انتخاب شدند. به منظور مطالعه‌ي متغيرهاي مورد پژوهش از مقياس ابعاد دلبستگي كولينز، پرسشنامه شفقت به خود نف، پرسشنامه ارج نهادن به بدن آوالوس و همكاران و پرسشنامه انگيزه خودبهسازي برينز و چن استفاده شد. تحليل دادهها با كمك روش الگويابي معادلات ساختاري (SEM) و با استفاده از نرم افزار SPSS و Amos ويراست 24 انجام شد. جهت آزمودن اثرات واسطه‌اي در الگوي پيشنهادي نيز از روش بوت استراپ استفاده شد. الگوي پيشنهادي پژوهش از برازش خوبي با داده‌ها برخوردار بود. يافته‌ها حاكي از آن بود كه در مسيرهاي مستقيم، بعد اضطراب دلبستگي به طور منفي و معنادار شفقت به خود و ارج نهادن به بدن را پيش‌بيني مي‌كند و بعد اجتناب دلبستگي تنها توانست انگيزه خودبهسازي را بصورت مثبت و معني‌‌دار پيش‌بيني كند. علاوه بر اين شفقت به خود نيز به طور مثبت و معنادار ارج نهادن به بدن و انگيزه خودبهسازي را پيش‌بيني مي‌كند. همچنين نتايج مسيرهاي غيرمستقيم نشان داد كه شفقت به خود در رابطه بين اضطراب دلبستگي با ارج نهادن به بدن و انگيزه خودبهسازي داراي نقش واسطه‌اي است.