مطالعه ارتباط استرس شغلي و رضايت شغلي و عوامل مرتبط با آن در بين كاركنان مراكز بهداشتي

سابقه و هدف: رضايت شغلي و استرس شغلي به‌عنوان دو عامل مؤثر بر بهره‌وري كاركنان در محيط كار در سازمان‌ها در نظر گرفته مي‌شود. اثرات مختلف جسمي و رواني استرس شغلي منجر به تضعيف رضايت شغلي مي‌شود. با وجود مطالعات فراوان در اين زمينه در گروه‌هاي درماني، كمتر به كارمندان بهداشتي پرداخته شده است. لذا تحقيقات بيشتر براي كشف و توضيح رابطه بين استرس شغلي و رضايت شغلي، متغيرهاي شخصي و عوامل سازماني در بين كاركنان مراكز بهداشتي به‌عنوان مهره‌هاي كليدي پيشگيري، مراقبت و سلامت مورد نياز است.مواد و روش‌‌ها: اين مطالعه مقطعي تحليلي در زمستان 1397 تا بهار 1398 روي كاركنان مراكز بهداشتي درماني يكي از شهرستان‌هاي استان مركزي انجام شد. ابزار گردآوري اطلاعات پرسش‌نامه مشخصات فردي و دموگرافيك، پرسش‌نامه شاخص توصيف شغل (JDI) و پرسش‌نامه استرس شغلي ديويس (OSQ) بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 20 تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد استرس شغلي به‌طوركلي در زنان (119.848) بيشتر از مردان (108.122) و رضايت شغلي آن‌ها (242.450) كمتر از مردان است (262.682). بين استرس شغلي و رضايت شغلي (r=0.001, P=0.783) در سطح P 0.05. رابطه عكس وجود دارد. رگرسيون چندمتغيره نشان داد متغير استرس شغلي به‌طوركلي قادر به پيش‌بيني رضايت شغلي است (β=-0.783, P=0.001). بيشترين استرس شغلي و كمترين رضايت شغلي مربوط به كاركنان مراقبت‌هاي بهداشتي بود.نتيجه‌گيري: به‌طوركلي استرس و رضايت شغلي در اين پژوهش متوسط به‌دست آمد و بين هر دو متغير ارتباط معكوسي وجود داشت. با توجه به اينكه ناارضايتي بيشتر در بحث ترفيع و حقوق و مزايا ديده شد، لازم است اقداماتي در راستاي كاهش استرس، بهبود شرايط اقتصادي و ايجاد شرايط عادلانه براي ارتقا انجام شود.