اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر طرحواره درماني بر بهزيستي روان‏شناختي و تمايزيافتگي خود در دانشجويان

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف شناسايي اثر آموزش گروهي مبتني بر طرحواره بر بهزيستي روان‏شناختي و تمايزيافتگي خود دانشجويان دختر انجام پذيرفت. پژوهش در چارچوب طرح نيمه آزمايشي پيش آزمون_پس آزمون با گروه گواه اجرا گرديد. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان دختر كارشناسي 18 تا 21 سال ساكن در خوابگاه چمران تهران در سال 1396 بود كه از بين آن‎ها 30 نفر به صورت نمونه‎ دردسترس انتخاب گرديده و به تصادف در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. جهت گرداوري اطلاعات در اين پژوهش از پرسشنامه بهزيستي روان‏شناختي(PWBS)و پرسشنامه خودمتمايزسازي اسكورون  و اسميت(2003) استفاده شد و مطابق با طرح، آزمودني‎ها در دو مرحله قبل و بعد از اجراي آموزش گروهي به سنجش درآمدند. برنامه اجرايي به مدت 11 جلسه آموزش گروهي 90 دقيقه‎اي براي گروه آزمايش اجرا شد اما گروه گواه، آموزشي دريافت نكرد. جهت تحليل داده‏ها از تحليل واريانس چند متغيري استفاده شده و يافته‎ها حاكي از آن بود كه طرحواره درماني باعث افزايش معنادار بهزيستي روان‏شناختي و شش مولفه آن يعني پذيرش خود، ارتباط مثبت با ديگران، خودمختاري، تسلط بر محيط، هدف‌مندي در زندگي و رشد شخصي شده است. همچنين اين برنامه منجر به تفاوت معنادار گروه ازمايشي نسبت به گروه گواه در خودمتمايز يافتگي شد. نتيجه پژوهش تائيد كننده اثربخشي طرحواره درماني در اصلاح طرحواره‌هاي ناسازگار بوده و  قادر است جوانان دانشجو را در حفظ استقلال و تنظيم هيجان و رفتار خود ياري نمايد. اين برنامه همچنين  به واسطه تقويت تسلط افراد بر طرحواره هاي خود  در بهبود شاخصه هاي بهزيستي روان شناختي آنها موثر بوده و مي‌تواند به عنوان الگويي ثمربخش در  مشاوره روان شناختي دانشجويان مورد استفاده قرار بگيرد.