احساس استيگماي وابستگان در بستگان درجه يك ‏و درجه دو افراد ناتوان

استيگما مجموعه اي از نگرشهاي پيش داورانه و رفتارهاي تبعيض آميز است كه باعث مي شود شخص حامل برچسب خاص، از مقبوليت كامل اجتماعي محروم شود. اين پژوهش با هدف بررسي استيگماي وابستگان در بستگان درجه يك و درجه دو افراد ناتوان صورت گرفته است. روش: طرح پژوهش توصيفي و از نوع علي ـمقايسه اي بود. جامعه آماري پژوهش، تمام بستگان درجه يك و درجه دو افراد ناتواني را شامل مي شد كه تحت پوشش سازمان بهزيستي و يا مراكز بهداشت شهرستان مباركه اصفهان بوده و در پاييز سال 1398 در اين شهرستان ساكن بودند. از اين جامعه آماري تعداد 300 نفر با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. پس از نمونه گيري، مقياس استيگماي وابستگان ساخته چانگ و همكاران (2015) براي بررسي استيگما استفاده شد. يافته ها: بر طبق نتايج به دست آمده از مدل رگرسيون؛ درجه فاميلي، علت ناتواني و سطح تحصيلات به طور معناداري در پيش بيني استيگماي وابستگان سهم داشتند. نتيجه گيري: وابستگي خانوادگي درجه يك، تحصيلات پايين تر و ناتواني نوع اوليه(مادرزاد) از عوامل مربوط به افزايش خطر استيگماي وابستگان افراد ناتوان است.