بررسي ارتباط بين توان كاري و ميزان شيوع اختلالات اسكلتي-عضلاني در دوران همه‌گيري كوويد-19 در كاركنان مراكز خدمات جامع سلامت شهري و روستايي شهرستان ساوه

اهداف: خط مقدم مبارزه با كرونا، كاركنان بهداشتي هستند. اين مشاغل در دوران همه‌گيري كرونا كه مراجعات زيادي داشتند، تحت فشار كاري بالايي قرار گرفتند كه مي‌تواند شانس ابتلا به اختلالات اسكلتي- عضلاني را افزايش داده و توانايي كار آن‌ها را تحت تأثير قرار دهد. لذا هدف از انجام اين مطالعه، تعيين ارتباط توان كاري و ميزان شيوع اختلالات اسكلتي- عضلاني در كاركنان مراكز خدمات جامع سلامت شهري و روستايي شهرستان ساوه در دوران همه‌گيري كرونا بود. روش ‌‌‌كار: در اين مطالعه‌ي مقطعي، ۱۹۷ نفر از كاركنان مراكز خدمات جامع سلامت شهري و روستايي شهرستان ساوه در سال ۱۴۰۰ به صورت تصادفي انتخاب شدند. شيوع اختلالات اسكلتي- عضلاني و توانايي كار به ترتيب توسط پرسش‌نامه‌ي Nordic توسعه يافته و شاخص توانايي كاري (Work Ability Index) WAI مورد ارزيابي قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي ضريب همبستگي Pearson و رگرسيون لجستيك دو حالته انجام گرفت. يافته‌ها: ميانگين توانايي كار كاركنان برابر با ۷/۶۱ ± ۳۴/۸۶ بود. شايع‌ترين مناطق درگير اختلالات اسكلتي- عضلاني كمر (۶۳ درصد)، گردن (۳۰ درصد) و زانوها (۱۷/۸ درصد) به ترتيب با فراواني ۱۲۵، ۶۳ و ۳۹ نفر بود. شاخص توانايي كار بر روي اختلالات اسكلتي- عضلاني در نواحي لگن‌ و‌ ران، دست ‌‌و ‌مچ‌ دست، گردن و كمر (۰/۰۵ ≥ P) معني‌داري داشت. همچنين هرچه ميزان سابقه‌ي ابتلا به كرونا بيشتر باشد، ميزان توانايي كار كمتر است (۰/۰۰۱ = P). نتيجه‌گيري: در دوران شيوع كرونا، توانايي كار كاركنان متوسط مي‌باشد. با توجه به تأثير توانايي كار بر روي شيوع اختلالات اسكلتي- عضلاني، پيشنهاد مي‌گردد در دوران همه‌گيري كوويد-۱۹، شناسايي عوامل مؤثر بر كاهش توانايي كار ‌و اجراي مداخلات ارگونومي در اولويت قرار گيرد.