بررسي فرايند انعقاد خون بر روي زيست‌پليمرها و مروري بر روش‌هاي سنجش خون‌سازگاري آن‌ها

در سال‌هاي اخير استفاده از زيست‌پليمرها در صنعت مهندسي پزشكي به‌شكل قابل توجهي گسترش پيدا كرده است، كه از اين دسته مي‌توان به دريچه‌هاي مصنوعي قلب، كاتتر، داربست‌هاي قلبي و عروقي، رگ مصنوعي، پوشش دستگاه ضربان‌ساز، غشاي دستگاه همودياليز و ... اشاره كرد. خون‌سازگاري از ضروريات زيست‌پليمرها در كاربردهاي پزشكي محسوب مي‌شود. آگاهي از برهم‌كنش‌هاي خون و پليمر در توسعه و ساخت پليمري خون‌سازگار اهميت فراواني دارد. موارد متعددي مي‌تواند خون‌سازگاري زيست‌پليمر را تحت تأثير قرار دهد. خواص سطحي از قبيل آب‌دوستي، انرژي سطح و بار الكترواستاتيك از مهم‌ترين عوامل در كنترل خون‌سازگاري محسوب مي‌شوند. در اين تحقيق ضمن بررسي فرايند انعقاد خون بر روي زيست‌پليمرها، به بررسي روش‌هاي سنجش خون‌سازگاري بر روي آن‌ها پرداخته شده است. اين روش‌ها عبارتند از: چسبندگي پروتئين كه اولين مرحله در شروع فرايند انعقاد خون به حساب مي‌آيد، بررسي فعاليت پروتئين كاليكرئين كه مسير داخلي انعقاد خون را شامل مي‌شود، زمان‌هاي انعقادي شامل زمان ترومبين (TT)، زمان پروترومبين (PT)، زمان نسبي ترومبوپلاستين فعال شده (APTT) كه مسيرهاي خارجي، داخلي و مشترك انعقاد، ميزان هموليز گلبول‌هاي قرمز، چسبندگي سلولي و بررسي ميكروسكوپي آن‌ها و چسبندگي و فعاليت پلاكت‌ها را مورد بررسي قرار مي‌دهند. تغيير مورفولوژي پلاكت‌ها از ديگر معيارهاي شاخص سنجش خون‌سازگاري به‌شمار مي‌آيند كه در اين مطالعه مورد بررسي قرار گرفته است. در نهايت پليمر خون‌سازگار بايستي از همه آزمون‌هاي بيان‌شده با موفقيت عبور كند.