بررسي فراواني استيوم فرعي در سينوس ماگزيلاري در بيماران مراجعه‌كننده به بخش راديولوژي دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اصفهان در سال 1401-1400

مقدمه: سينوس ماگزيلاري از طريق اوستيوم اوليه (PMO=Primary Maxillary Ostium) فك بالا به داخل اينفانديبولوم تخليه مي‌شود، سپس از طريق هياتوس سميلوناريس به داخل مئاتوس مياني مي‌ريزد و با حفره بيني ارتباط برقرار مي‌كند. اوستيوم سينوس ماگزيلاري حدوداً در بالاترين قسمت ديواره داخلي سينوس قرار گرفته است. اكسسوري اوستيوم (AMO=Accessory Maxillary Ostium) ممكن است در ايجاد سينوزيت نقش داشته باشد ولي تاثير وراثت يا محيط در وجود ياعدم وجود اكسسوري اوستيوم مشخص نيست. هدف اين مطالعه يررسي استيوم اوليه و فرعي ماگزيلاري مي‌باشد.روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي مقطعي130 تصوير CBCT (Cone-Beam Computed Tomography)(مجموعاً 260 سينوس) از ماگزيلاي بيماران مراجعه‌كننده به بخش راديولوژي دهان و فك و صورت دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اصفهان در شهر اصفهان، ايران بررسي شدند. اندازه‌گيري‌ها در مقطع كرونال و توسط نرم‌افزار On Demand 3D انجام گرفت. آناليز آماري توسط تست‌هاي T-Test، Exact fisher، Shapiro-Wilk و  Spearmanدر نرم‌افزار SPSS version 16 انجام گرفت. نتايج: ميانگين سني بيماران 3/7±44/13 و تعداد نمونه‌هاي زن و مرد هر كدام 65 بود. ميانگين قطرPMO (Primary Maxillary Ostium) به ترتيب در سمت راست 0/45±1/33 و در سمت چپ 0/5±1/33 بود. AMO در 64% سينوس‌هاي سمت چپ و 38/5% سينوس‌هاي سمت راست مشاهده شد. افزايش ضخامت مخاط سينوس در 26% از سينوس‌هاي سمت راست و 28% سينوس‌هاي سمت چپ ديده شد و نهايتاً موكوس ريتنشن سيست به ترتيب در 9% سينوس‌هاي سمت راست و 8% از سينوس‌هاي سمت چپ وجود داشت. نتيجه‌گيري: سايز Primary Maxillary Ostium با متغيرهاي سن، جنس و وجود AMO از لحاظ آماري ارتباط معناداري نداشت، اما در سمت راست ميانگين سايز Primary Maxillary Ostium در صورت وجود افزايش ضخامت مخاط سينوس كمتر از وقتي است كه افزايش ضخامت وجود نداشته باشد.