تاثير شش هفته تمرين تناوبي شديد بر بيان ژن‌هاي TGF-β1 و SMAD7 در بافت كليه موش‌هاي صحرايي‌نر نژاد ويستار ديابتي ‌سالمند

مقدمه: نفروپاتي ديابت يك عارضه شايع در بيماران مبتلا به ديابت است. هدف از مطالعه حاضر بررسي تاثير شش هفته تمرين تناوبي شديد بر بيان ژن‌هاي TGF-β1 و SMAD7 در بافت كليه موش‌هاي صحرايي نر نژاد ويستار ديابتي سالمند بود.روش بررسي: در اين پژوهش ۳۶ سر موش صحرايي نر نژاد ويستار ۲۱ ماهه، با وزن ۳۴۰ تا ۳۹۰ گرم به روش تصادفي به سه گروه كنترل سالم، ديابت، تمرين ديابت تقسيم شدند. گروه تمرين - ديابت به مدت شش هفته، پنج روز در هفته تمرينات تناوبي شديد را انجام دادند و گروه هاي كنترل سالم و ديابت هيچ‌گونه تمريني انجام ندادند. ۲۴ ساعت بعد از آخرين جلسه تمريني موش هاي صحرايي قرباني شدند و بافت كليه جهت بررسي بيان ژن هاي TGF-β1 و SMAD7 به روش Real Time PCR استخراج شد. براي تعيين تفاوت بين گروه ها از تحليل واريانس يك طرفه با آزمون تعقيبي توكي در سطح معناداري0/05 p استفاده شد. تجزيه و تحليل آماري توسط نرم‌افزار SPSS version 16انجام شد.نتايج: نتايج نشان داد كه شش هفته تمرين تناوبي شديد منجر به كاهش معناداري بيان ژن TGF-β1 بافت كليه نسبت به گروه ديابت شد (0/001=p). هم‌چنين افزايش معناداري در بيان ژن SMAD7 در بافت كليه در گروه تمرين ديابت نسبت به گروه ديابت مشاهده شد (0/008=p). نتيجه‌گيري: با توجه به يافته‌هاي پژوهش حاضر به نظر مي‌رسد، تمرين تناوبي با شدت بالا مي‌تواند با كاهش بيان ژن TGF-β1 و افزايش بيان ژن SMAD7 در بافت كليه اثرات محافظتي در برابر نفروپاتي را اعمال كند. به دليل اين كه اين پژوهش روي موش‌هاي صحرايي ديابتي سالمند صورت گرفته، پيشنهاد مي‌شود تا اين روش تمريني در مدل‌هاي انساني ديابتي بررسي و تاييد گردد.