تحليل فضايي مناطق روستايي بهينه براي بهره برداري از انرژي‌هاي تجديدپذير (مطالعه موردي: روستاهاي شهرستان مشهد)

با توجه به وجود فضاي مناسب و پتانسيل نواحي روستايي كشور، انرژي‌هاي تجديدپذير به‌عنوان گزينه‌اي مناسب براي تأمين انرژي مطرح شده است؛ بنابراين، هدف اين مطالعه ادغام روش‌هاي تصميم‌گيري چندمعياره و سيستم ‌اطلاعات‌ جغرافيايي به منظور پتانسيل‌سنجي مناطق بهينه در سطح محلي و روستايي است تا با ارائه روش تصميم‌گيري در مطالعات فضايي انرژي‌هاي تجديدپذير بالاترين تفكيك فضايي ممكن در اين زمينه فراهم شود. در اين مطالعه، جهت وزن‌دهي به معيارها از روش بهترين بدترين و براي به دست آوردن نقشه تناسب جهت توسعه انرژي‎هاي تجديدپذير در روستاهاي شهرستان مشهد از روش تركيب خطي وزني استفاده شده است. نتايج نشان‌‌دهنده اهميت معيارهاي محيطي و اقتصادي و نيز توجه به نوع انرژي تجديدپذير براي مناطق روستايي است به‌طوري‌كه از مجموع مساحت منطقه مورد مطالعه، 54 درصد جهت تأسيس نيروگاه خورشيدي و 25 درصد جهت تاسيس نيروگاه بادي در كلاس مناسب هستند. روستاها در منطقه مورد مطالعه به دو گروه روستاهاي برخوردار از پتانسيل انرژي بادي و انرژي خورشيدي تقسيم‌بندي شدند. روستاهاي گروه اول عمدتاً در حاشيه جنوب‌غربي و روستاهاي گروه دوم در حاشيه جنوبي و مركزي شهرستان مشهد توزيع شده‌اند. نتايج اين مطالعه مي تواند براي برنامه ريزي و تصميم گيري در تمام سطوح مديريتي جهت توسعه انرژي هاي تجديد پذير در آينده بسيار مفيد باشد.