ارزيابي ميزان رضايتمندي گردشگران از كيفيت معماري اقامتگاه‌هاي بوم‏گردي با هدف تبيين ضوابط ساماندهي آن‌ها (مطالعه موردي: اقامتگاه‌هاي بوم‌گردي روستايي تنكابن، استان مازندران)

استفاده از قابليت‌هاي بوم گردي براي توسعه اجتماعي- اقتصادي روستاها از يك‌سو و از سوي ديگر لزوم ايجاد چارچوبي براي كنترل كيفيت معماري اقامتگاه‌ها به‌عنوان بخشي از خدمات گردشگري، پرداختن به تأثير كيفيت معماري اقامتگاه‌ها بر ميزان رضايتمندي گردشگران را ضروري مي‌سازد. اين مقاله به بررسي و سنجش ابعاد رضايتمندي بوم گردان از ويژگي هاي كيفي معماري بومي اقامتگاه ها و نيز رابطه ميان انگيزه، رضايتمندي گردشگران و ميزان تمايل آن‌ها به اقامت مجدد در اقامتگاه هاي بوم گردي مي پردازد. روش تحقيق مقاله توصيفي- تحليلي است. جامعه آماري شامل بوم گردان مراجعه‌كننده به چهار اقامتگاه بوم گردي فعال شهرستان تنكابن است. يافته‌هاي تحقيق نشان داد كه معماري اقامتگاه‌ها ازلحاظ تأمين نيازهاي عملكردي/طبيعت‌گرايي با ميانگين 3/08 بيشترين جلب رضايتمندي را داشته اند. شاخص هاي نيازهاي كالبدي فضايي در مرتبه بعد با ميانگين 2/03 رضايتمندي مخاطبان را كسب كرده اند. شاخص هاي فرهنگي- اجتماعي اقامتگاه ها كمترين ميزان رضايتمندي را داشته اند. تحليل نتايج حاكي از آن است كه در نمونه‌هاي تحقيق، مكان‌يابي و ويژگي‌هاي طبيعت‌گرايي معماري اقامتگاه‌ها با طبيعت‌گردي به‌عنوان انگيزه غالب بوم گردان همخواني داشته است. بااين‌حال، اين اقامتگاه‌ها نتوانسته‌اند انگيزه تجربه زندگي روستايي مراجعان را تأمين كنند و امكان تجربه و تعامل آن‌ها را با فرهنگ و جامعه بومي فراهم آورند.