مؤلفه هاي شروط بيمه‌ مندرج در قراردادهاي بالادستي نفت و گاز با ‏تأكيد بر الگوي جديد قراردادهاي نفتي ايران (آي.پي.سي)‏

طرفين قراردادهاي نفتي درپي بكارگيري رويكردهاي قانوني هم چون درج شروط بيمه اي در قراردادها جهت كاهش پيامدهاي اجتناب ناپذير ناشي از وقوع حوادث نامطلوب ناشي از وجود ريسك ها هستند. بنابراين در راستاي هدف اصلي، اين مطالعه به دنبال پاسخ به اين پرسش است كه آيا شروط بيمه‌ مندرج در الگوي جديد قرارداد نفتي ايران (IPC) از جامعيت و كارآمدي كافي برخوردارند؟ در غير اين‌صورت، مؤلفه هاي متشكله‌ شروط بيمه در قراردادهاي بالادستي نفت و گاز كدامند؟ براي دستيابي به اين هدف، شروط مزبور در سه الگوي اصلي قراردادهاي بالادستي نفت و گاز، شامل قراردادهاي امتيازي، مشاركت در توليد و خدمت نوزده كشور مختلف، افزون بر الگوي جديد قرارداد نفتي ايران (آي.پي.سي) مورد بررسي قرار گرفته اند؛ اين امر به تأييد فرضيه‌ مطروحه مبني بر عدم جامعيت قرارداد نفتي ايران انجاميده و منجر به احصاي هجده مؤلفه‌ متشكله به‌عنوان نتيجه‌ اصلي اين پژوهش گرديد. هم چنين، تحليلي مقايسه اي مؤلفه هاي احصاشده با شروط بيمه اي قرارداد نفتي ايران منجر به تشخيص كاستي‌هاي اين قرارداد شامل عدم لحاظ برخي مؤلفه ها شده است. درنهايت، پيشنهادهاي لازم جهت رفع كاستي ها و افزايش كارايي شروط بيمه اي اين قرارداد ارائه گرديده است.