انقلابات؛ ظهور جمعي امر قدسي و تأسيس نظم اجتماعي

انقلاب‌هاي كبير، در تعبيري كلي و خارج از مناقشات نظري به‌عنوان دگرگوني‌هاي بزرگ و تغييرهاي بنياديني شناخته مي‌شوند كه نظم اجتماعي پيشين را از ميان برده و نظم جديدي را بنيان‌گذاري مي‌كنند. در پاسخ به اين مسئله كه چگونه اين تغيير و دگرگوني و نظم يابي ممكن مي‌شود نظريات مختلفي در حوزه علوم اجتماعي بيان‌شده است. اولين صورت‌بندي‌ها از چگونگي نظم‌يابي جامعه به‌واسطه نظريه‌پردازان قرارداد اجتماعي و سپس اقتصاددانان سياسي انجام گرفت. پرسش هابزي، اما در مركزيت تمامي بررسي‌ها قرار دارد؛ چگونه امكان دارد كه افرادي با اميال متفاوت يك جامعه را تشكيل بدهند، چگونه ممكن است خواست‌هاي متفاوت بدنمندي واحدي را ممكن كنند؟ جامعه‌شناسي با صورت‌هاي متفاوت قراردادگرايي كه امر اجتماعي را به‌وسيله امري خارج از منطق اجتماع تحليل مي‌كردند مخالفت كرد؛ جامعه‌شناسي پرسش از نظم اجتماعي را درون مناسبات جمعي انسان‌ها بررسي كرد؛ دوركيم در پاسخ به اين مسئله از تجربه جامعه به‌عنوان عنصر پيونده دهنده ارزشي نام مي‌برد و وبر كاريزما را به‌عنوان ارزش‌گذاري مي‌داند كه افراد از طريق تسليم يا ايمان به كاريزما با يكديگر پيوند برقرار مي‌كنند. مفاهيمي مانند امر قدسي، غليان جمعي، جوش‌وخروش جمعي، كاريزما و خلسه‌هاي جمعي در دوركيم و وبر با يكديگر همپوشاني دارند كه امكان فهم تغييرات بزرگ اجتماعي به‌واسطه تركيب اين مفاهيم را مهيا مي‌كنند. ازآن‌جهت كه انقلاب‌ها رخداد دگرگون‌كننده و نظم بخش حيات اجتماعي هستند؛ از طريق تحليل وضعيت و ماهيت انقلاب‌ها مي‌توان به پرسش چگونگي شكل‌گيري نظم اجتماعي پاسخ داد.