تحليل گفتمان به‌مثابه تحليل پراكسيس؛ يك تكنيك اجراي تجربي

هدف اصلي اين مقاله پيشنهاد يك تكنيك براي اجراي تجربي تحليل گفتمان است. در اين راستا استدلال مي‌كند، گفتمان به‌واسطۀ ريشه‌هاي نظري و فلسفي خود قرابت بسياري با مفهوم پراكسيس دارد. بر اساس اين پيشينۀ فكري، گفتمان را مي‌توان واجد وجوه مادي و عملي دانست تا جايي كه مي‌توان گفتمان و پراكسيس را در كنار هم تحليل كرد. اهميت اين برداشت در اين است كه هم گفتمان را از برداشت‌هاي ذهني رها مي‌كند و هم پراكسيس را به مفهومي قابل‌مطالعۀ تجربي بدل مي‌كند. تكنيك موردنظر معيار اعتبار انضمامي‌تري دارد و كمتر به ذهنيت محقق وابسته است. نتيجه پژوهش با مرور يك مثال، نحوۀ استخراج نشانه‌هاي معنادار كه در كنار هم منظومۀ منسجمي پديد مي‌آورند را نشان مي‌دهد. در اين رويكرد گفتمان به‌مثابه بازي زباني مطالعه مي‌شود كه در آن ذهن و عين مقولاتي در هم تنيده ارزيابي مي‌شوند. اين تكنيك سازگاري بيشتري با نظريات تلفيق‌گرايانه معاصر در جامعه‌شناسي نشان مي‌دهد.