شاخص سازي اصل محرميت در شهرسازي ايراني- اسلامي

اصل محرميت يكي از  اصول جهان بيني و فرهنگ اسلامي است كه در زندگي اجتماعي مسلمانان، به عنوان يكي از ارزش هاي  مهم اخلاقي و فرهنگي در نظر گرفته مي شود. در طول تاريخ شهرنشيني در ايران مفهوم محرميت و  رعايت حريم خصوصي  از شكل گيري فضاي معماري تا سازماندهي فضايي شهرها و نحوه قرار گيري و مكان گزيني عملكردهاي شهري در كنار يكديگر تاثير گذار بوده است. از طرف ديگر، شهرسازي ايراني- اسلامي بايد به گونه اي باشد كه علاوه بر پاسخ گويي به نيازهاي ساحت مادي حيات انسان بتواند نيازهاي ساحت هاي ديگر حيات انساني(ساحت هاي رواني و روحي حيات) را نيز پاسخ گويي و تامين نمايد و در اين ميان رعايت اصل محرميت در تامين چنين نيازهايي نقش مهمي را بر عهده دارد. در شهرسازي معاصر كشور با به كارگيري انديشه ها و نظريات غربي و تقليد از الگوهاي مدرنيستي، اصل محرميت نيز مانند بسياري از  مفاهيم با ارزش ديگر به فراموشي سپرده شده است، به طوري كه در حال حاضر كمتر به اين مفهوم در برنامه ها و طرح هاي توسعه شهري توجه مي شود. هدف از تحقيق حاضر تدوين معيارها و شاخص هايي جهت ظهور و تجلي مفهوم محرميت در شهرسازي ايراني- اسلامي است. روش تحقيق در اين پژوهش مبتني بر بازبيني سيستماتيك متون، مطالعات و تحقيقات مرتبط با موضوع و تحليل محتواي اطلاعات جمع آوري شده است. مقاله حاضر در نتيجه گيري شاخص هاي مرتبط با اصل محرميت را در مولفه هاي مختلف محيط شهري شامل مولفه هاي كالبدي- فضايي، عملكردي و اجتماعي- فرهنگي ارائه نموده  و به كارگيري آن ها در برنامه ها و طرح هاي توسعه شهري جهت ارتقاء كيفيت محيط هاي شهري را توصيه مي نمايد