ادراك برپايه امكان: تأملي بر بازشناسي الگوي اشكال

در طي چند دهه اخير، امكان و احتمال به عنوان دو مفهوم كليدي در بيان عدم قطعيت (نايقيني) پا به پاي يكديگر در قلمروي تصميم‌ورزي من جمله بازشناسي الگوها ايفاي نقش نموده‌اند. آنچه ايندو را از هم مجزا مي‌سازد، همانا تأكيد امكان بر وضعيت ساختار موجود در يك موقعيت است، حال آنكه احتمال عمدتاً سعي دارد تا بر كاركردهاي تجربه شده در گذشته يك مسئله تأكيد ورزد. زماني كه بحث ساختار به ميان مي‌آيد اين پرسش مطرح است كه اجزاي يك الگو و يا يك موقعيت چگونه بر پايه مدل‌هاي معين پا به ظهور مي‌نهد، و زماني كه موضوع ادراك برپايه امكان مطرح است، مي‌توان چشم برآن داشت كه طيفي از امكانات بالقوه در خصوص اين اجزا گرد هم آمده تا به اين الگو كه درون آن اجزاء هر كدام بر پايه مدل ويژه‌اي به صحنه آمده‌اند، هويت بخشند. به تعبيري مي‌توان ادعا داشت كه همباشي مجموعه‌اي از ساختارهاي شكيل معنادار مي‌تواند زمينه‌ساز دريافت بهين از طبقات ممكن حاكم بر ساختاريابي اين الگو باشد. در اين مقاله سعي بر آن است كه نشان داده شود چگونه با اتكاء بر اطلاعات مربوط به مجموعه‌اي از ساختارهاي شكيل معنادار كه برپايه مدل‌هاي معيني پا به عرصه ظهور نهاده و هويت بخش طبقات مربوطه هستند، و در كنار آن بهره‌گيري از منطق امكان، مي‌توان در نهايت امكان تعلق يك الگو را به طبقات گوناگون سنجيد. جهت ارائه تصويري روشن از رويكرد پيشنهادي، اين مقوله در خصوص الگوي اشكال كه طبيعتي ساختاري دارند، به بحث گذارده مي‌شود.