نقش ميانجيگر حساسيت به پاداش در روابط سوگيري حافظه اي مرتبط با مانيا و حافظه ي كاري بر بهبودي از اختلال دوقطبي نوع يك

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجيگر حساسيت به پاداش در روابط سوگيري حافظه اي مرتبط با مانيا و حافظه ي كاري بر بهبودي از اختلال دوقطبي نوع يك است.روش: اين مطالعه ي مقطع ي با روش نمونهگيري در دسترس روي 126 بيمار مبتلا به اختلال دوقطبي نوع يك در فاز شيدايي كه به مطب هاي روانپزشكي مراجعه كرده بودند، انجام شد. افراد نمونه 30 روز پس از پر كردن پرسشنامه ها و سنجش اوليه، مورد سنجش مجدد شدت مانيا قرار گرفتند. براي سنجش افراد از پرسشنامه محقق ساخته، مقياس برداشت كلي باليني براي اختلال دوقطبي، مقياس درجه‌بندي مانياي يانگ، آزمون يادگيري كلامي شنيداري هيجاني، آزمون حافظه‌ي كاري دانيمن و كارپنتر و مقياس حساسيت به پاداش و تنبيه استفاده شد. داده ها با مدل معادلات ساختاري و با نرمافزار Smartpls-3 تحليل شدند.يافته ها: نتايج نشان ميدهند سوگيري حافظهاي مرتبط با مانيا بر بهبودي از اختلال تاثير معنيدار ندارد ولي بر حساسيت به پاداش تاثير مثبت و معنيدار دارد. همچنين حافظه ي كاري بر حساسيت به پاداش تاثير معنيدار ندارد ولي بر بهبودي از اختلال تاثير معنيدار و مثبت دارد. حساسيت به پاداش، تحت تاثير سوگيري حافظهاي مرتبط با مانيا بر بهبودي از اختلال تاثير معنيدار و منفي دارد.نتيجه گيري: ميتوان با راهكارهايي در جهت كاهش حساسيت به پاداش و افزايش حافظه ي كاري براي بهبود اختلال دوقطبي نوع يك سود جست.