ارزيابي مدل تحمل پريشاني بر اساس سبك زندگي ناخوشايند با ميانجي گري تنظيم شناختي هيجان در پرستاران زن بيمارستان در دوران شيوع كرونا

هدف از انجام اين پژوهش بررسي ارزيابي مدل تحمل پريشاني بر اساس سبك زندگي ناخوشايند با ميانجي‌گري تنظيم شناختي هيجان در پرستاران زن بيمارستان بود. طرح پژوهش همبستگي و از نوع مدلسازي معادلات ساختاري بود. اين پژوهش با حضور 500 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس از بين پرستاران زن مشغول به كار در بيمارستان‌هاي شهر اصفهان در سال 1400 انجام شد. براي اندازه‌گيري متغيرهاي پژوهش از مقياس تحمل پريشاني (simons gaher 2005)، پرسشنامه سبك زندگي (Smith and Miller, 1988) و پرسشنامه تنظيم‌ شناختي هيجاني (Garnefski and Kraaij, 2007) استفاده شد. داده‌ها با ضريب همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري و با استفاده از نرم افزارهاي SPSS و AMOS تحليل شد. نتايج نشان داد كه سبك زندگي ناخوشايند و تنظيم شناختي هيجان ناسازگارانه بر تحمل پريشاني اثر مستقيم و منفي دارد (0.01 P). همچنين تنظيم شناختي هيجان سازگارانه بر تحمل پريشاني اثر مستقيم و مثبت دارد (0.01 P). همچنين بر اساس يافته‏هاي اين پژوهش، مدل اصلاح شده از برازش مطلوبي برخوردار بود. مدل مورد نظر از برازندگي مطلوبي برخوردار است و گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر تحمل پريشاني پرستاران زن است و مسئولان بيمارستان‌ها مي‌توانند در راستاي بهبود تحمل پريشاني پرستاران خود در دوران شيوع كرونا ويروس از نتايج اين پژوهش استفاده كنند.