بررسي و مقايسه اثر بخشي مداخله مبتني بر مدل لذت افزايي و مدل خودخاموشي در كاهش افسردگي در زنان داراي نشانه هاي افسردگي

اين پژوهش بر اساس مدل خودخاموشي و مدل لذت افزايي طراحي شده است. مدل خودخاموشي متاثر از نظريه هاي شناختي ،دلبستگي، گشتالت مي باشد كه بر نقش عوامل اجتماعي و فرهنگي در عدم بيان خواست ها و اميال زنان كه منجر به افسردگي مي گرددتاكيد دارد. مدل لذت افزايي در روانشناسي مثبت نگر معتقد است به جاي آموزش روش هاي مقابله با مشكلات، مي توان روش هاي لذت افزايي را به افراد آموزش داد و از مشكلات روانشناختي پيشگيري يا آنها را درمان كرد. در اين پژوهش با استفاده از پروتكل هاي درماني، همچنين دريافت راهنمايي از نظريه پردازان اين دو مدل برنامه هاي مداخلاتي تهيه گرديد. نمونه پژوهش شامل 45 زن 20 الي 40 ساله با تحصيلات ليسانس و بالاتر شاغل در آموزش و پرورش بود كه بر اساس پرسشنامه بك و مصاحبه داراي علايم افسردگي بودند. نمونه شامل گروه لذت افزايي، گروه خودخاموشي و گروه كنترل بود كه از هر گروه با پرسشنامه بك پيش آزمون و پس از آزمون اخذ شد. در فاصله پيش آزمون و پس آزمون، شركت كنندگان برنامه مداخله اي گروه خود را دريافت كردند. روش مورد نظر براي تحليل داده ها تحليل كوواريانس بود كه به دليل رعايت نشدن پيش فرض ها با تحليل واريانس بر نمرات تفاضل در نرم افزار SPSS مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه مداخله مبتني بر لذت افزايي و خودخاموشي در كاهش افسردگي زنان موثر هستند و اين دو روش از نظر كاهش افسردگي تفاوت معني دار ندارند.