واكاوي بهره گيري برنامه ريزي آموزش مشاركتي در فعاليت‌هاي فرهنگي

هدف پژوهش حاضر واكاوي چگونگي بهره مندي برنامه ريزي آموزش مشاركتي در فعاليتهاي فرهنگي كتابخانه هاي عمومي مي باشد. در اين پژوهش از رويكرد كيفي و روش نظريه زمينه اي استفاده شده است. چهار كتابخانه از كتابخانه هاي عمومي شهر تهران با فعاليت هاي فرهنگي زياد انتخاب شدند، سپس به روش نمونه گيري نظري،10 عضو، 3 مسئول و 6 كتابدار، 32 غيرعضو محلي انتخاب شدند. داده ها بامصاحبه نيمه طراحي شده گرداوري، و براي تجزيه وتحليل از روش رمزگذاري نظري استفاده شد. نتايج نشان دادند كه كتابخانه هاي عمومي نتوانسته اند در برنامه ريزي آموزش مشاركتي در فعاليتهاي فرهنگي نقش بازي كنند. بها ندادن به خرد جمعي و جامعه در برنامه ريزي فعاليت هاي فرهنگي، بي اعتمادي به مردم و كتابداران در برنامه ريزي فعاليتهاي فرهنگي، نبود انجمنهاي داوطلب و تشكل هاي مردمي براي اجراي فعاليتهاي فرهنگي، و پايين بودن كميت و كيفيت فعاليت هاي فرهنگي كتابخانه هاي عمومي سبب بي نقشي كتابخانه هاي عمومي بوده است. پيامدهاي عدم بكارگيري برنامه ريزي مشاركتي عبارتند از: عدم اعتماد به مشاركت محلي، عدم بكارگيري ظرفيتها و پتانسيل محلي، عدم توانايي جذب مخاطب و عضو، كاهش تعامل با سازمانها و مراكز فرهنگي، عدم تحقق اهداف كتابخانه كه رضايت عضو وارباب رجوع و جذبان به كتابخواني. همچنين بكارگيري برنامه ريزي آموزش مشاركتي در فعاليتهاي فرهنگي توسط كتابخانه هاي عمومي با تعامل با كتابداران در راستاي استفاده آر تجربيات و بهره گيري تخصص در زمينه فعاليتهاي فرهنگي، تلاش بر حفظ و تقويت اعتماد و ارتباط با اعضا و جامعه بالقوه در طراحي و اجراي فعاليتهاي فرهنگي و كتابخواني، ارتباط گيري بيشتر با جامعه و مراكز آموزشي فرهنگي و سازمانهاي اطراف كتابخانه هاي عمومي امكان پذير خواهد بود.