تاثيـر نقـش سبـك‌هاي رهبـري انتقادي و مكانيسم پريشاني روانشناختي كاركنان بر دلبستگي شغلي كاركنان

مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير نقش سبك هاي رهبري انتقادي و مكانيسم پريشاني روانشناختي كاركنان بر دلبستگي شغلي كاركنان بود. پژوهش حاضر از نظر هدف كاربردي و از نظر ماهيت و روش، توصيفي ـ همبستگي بود. جامعه آماري (300 نفر) كاركنان اداري آموزش و پرورش شهر يزد در سال 1401 بوده كه با روش تصادفي ساده و از طريق كوكران (169 نفر) انتخاب شدند. ابزار گردآوري داده‏ها، پرسشنامه هاي‏ رهبري تحول آفرين بأس و آويلو (1995)، رهبري استبدادي هانگز و ديكسون (2004)، ‏دلبستگي شغلي كاركنان ريچ و ليپين (2010) و در نهايت پريشاني روانشناختي كاركنان كسلر و همكاران (2002) بودند كه از روايي و پايايي خوبي نيز برخوردار بودند. نتايج حاصل از آزمون فرضيه‌ها توسط نرم‏افزار SMART-PLS و با استفاده از آماره آزمون t و ضرايب مسير (β)، نشان دهنده تأثير معناداري بين متغيرهاي پژوهش بود، همچنين نقش ميانجي پريشاني روانشناختي كاركنان در تاثيرگذاري رهبري تحول‌آفرين بر دلبستگي شغلي كاركنان تأييد شد اما در تاثيرگذاري رهبري استبدادي بر دلبستگي شغلي كاركنان تأييد نشد. با توجه به يافته هاي پژوهش مي توان اظهار داشت كه براي افزايش يا كاهش دلبستگي شغلي كاركنان بايستي به رهبري تحول آفرين و استبدادي توجه داشت چرا آنها مي توانند اثرات مثبت و منفي بر دلبستگي كاركنان داشته باشند البته توجه به پريشاني روانشناختــي نيز مي تواند در اين زمينه كمك كننده باشد، چرا كه اگر نتوان جلوي كاهش پريشاني روانشناختي كاركنان را گرفت صدمه جبران ناپذيري بر دلبستگي شغلي كاركنان وارد مي كند.