مقايسه اثربخشي روان درماني پذيرش و تعهد با رويكرد يكپارچه نگر بر خودشناسي انسجامي افراد اقدام كننده به خودكشي

مقدمه: باتوجه به اينكه خودكشي يكي از مسائل مهم در حوزه ي بهداشت عمومي ميباشد، مطالعه حاضر با هدف بررسي مقايسه اثربخشي دو رويكرد درماني يكپارچه نگر و روان درماني مبتني بر تعهد و پذيرش بر خودشناسي انسجامي افراد اقدام كننده به خودكشي انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري ميباشد. جامعه آماري اين پژوهش را كليه افراد اقدام كننده به خودكشي كه در سال 1399 در بيمارستانهاي استان خراسان شمالي بستري بودند تشكيل دادند. نمونه اين پژوهش شامل 24 نفر بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طريق گمارش تصادفي در دو گروه آزمايشي ( 12 نفري) قرار گرفتند. سپس يك گروه مداخله مبتني بر پذيرش و تعهد و گروه ديگر رواندرماني يكپارچه نگر را به مدت 8 جلسه دريافت كردند. ابزار پژوهش مقياس خودشناسي قرباني و همكاران ( 2008 ) بود. دادههاي اين پژوهش در چهار مرحله؛ قبل از مداخله، جلسه چهارم مداخله، در پايان مداخله و دو ماه بعد از اتمام مداخله جمع آوري و با استفاده از تحليل واريانس آميخته چند متغيري و  SPSS  از طريق نرم افزار تحليل آماري نسخه 26 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند.يافته ها: يافته ها نشان داد مداخلات هر دو روش درماني، يكپارچه نگر و تعهد و پذيرش بر خودشناسي انسجامي و ابعاد آن مؤثر بوده است و هر دو روش درماني باعث افزايش نمرات خودشناسي انسجامي شده است (F = 120.346, P 0.001, eta = 0.860). البته رويكرد يكپارچه نگر در افزايش خودشناسي انسجامي موثرتر بوده است. نتيجه گيري: جهت افزايش سطح خودشناسي انسجامي در افراد اقدام كننده به خودكشي به كاربرد درمان هاي مبتني بر رويكرد يكپارچه نگر و رواندرماني مبتني بر تعهد و پذيرش توجه بيشتري شود