مقايسه اثربخشي روان‌درماني پذيرش و تعهد با رويكرد يكپارچه نگر بر پريشاني رواني افراد اقدام كننده به خودكشي

مقدمه: از آنجايي كه اقدام به خودكشي به‌منزله عملي خودويرانگر، آگاهانه و هدفمند در حال افزايش است، هدف پژوهش حاضر بررسي مقايسه‌ي اثربخشي روان‌درماني پذيرش و تعهد و يكپارچه نگر بر پريشاني رواني افراد اقدام كننده به خودكشي بود. روش كار: اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري مي‌باشد. جامعه آماري شامل كليه افراد اقدام كننده به خودكشي كه در سال 1399 در بيمارستان‌هاي استان خراسان شمالي بستري بودند تشكيل دادند. پژوهش شامل 24 نفر نمونه بيمارستاني بود، كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به طريق گمارش تصادفي در دو گروه آزمايشي (12 نفري) قرار گرفتند. مداخلات به‌صورت فردي و به مدت 8 جلسه 90 دقيقه‌اي اجرا گرديد. ابزار پژوهش پرسشنامه پريشاني رواني كسلر (2002) بود. اطلاعات در چهار مرحله پيش‌آزمون، جلسه چهارم، پس‌آزمون و پيگيري جمع‌آوري گرديد. داده‌ها با استفاده از روش تحليل واريانس آميخته چند متغيري و از طريق نرم‌افزار SPSS نسخه 26 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: مداخلات هر دو روش درماني، باعث كاهش نمرات پريشاني رواني افراد اقدام كننده به خودكشي شده است، در خصوص مقايسه اثربخشي دو مداخله، رويكرد يكپارچه نگر اثربخشي بيشتري در مرحله پس‌آزمون و پيگيري نشان داد. نتيجه گيري: رويكرد يكپارچه نگر مبتني بر چهار عامل مشترك در كاهش پريشاني رواني مؤثرتر بوده بر اين اساس، اثربخشي درمان‌ها توسط عوامل مشترك رويكردها تعيين مي‌گردد.