تحليل عناصر زبان عامه در قصه‌هاي مجيد

قصه‌هاي مجيد مهم‌ترين اثر هوشنگ مرادي ‌كرماني است كه در ايران و جهان پرآوازه گشته است. اين كتاب  39 قصه دارد و به زباني عاميانه و با نثري آميخته از تعابير و كنايات مردمي نوشته‌ شده ‌است. افزون‌بر جذابيت‌هاي داستاني قصه‌هاي مجيد، زبان و بيان آن هم, مخاطب كودك و نوجوان را خشنود و مسرور مي‌سازد. نگارندگان باتوجه‌به اين پرسش كه مرادي‌كرماني چه نوع نثري را براي مخاطب كودك و نوجوان خود برگزيده، قصه‌هاي مجيد را بررسي كرده‌اند. اين پژوهش كه با روش توصيفي‌تحليلي انجام شده ‌است، نشان داد كه زبان قصه‌ها همانند اصل قصه‌ها، ساده، عاميانه، خوش‌آهنگ، برخوردار از بلاغتي طبيعي و سرشار از فرهنگ مردمي است. نويسنده به‌خوبي از ظرفيت‌هاي زبان عاميانه، به‌ويژه «كنايه» بهره برده است. در عبارات و جمله‌هاي كتاب، عناصر موسيقي‌ساز به كار رفته؛ از جمله تكرار كه در نام‌آواها و اتباع و تعبيرات عاميانه ديده مي‌شود و نويسنده از آن براي ايجاد موسيقي نثر، لحن و ريتم مناسب قصه استفاده كرده است. در قصه‌هاي مجيد، جمله‌هايي وصفي‌ ديده مي‌شود كه به‌دليل داشتن معناي نزديك و دور، مي‌توان آن‌ها را توصيف كنايه‌اي ناميد. در اين مقاله فوايد بلاغي استفاده از كنايه و نيز ويژگي تشبيه در قصه‌هاي مجيد بررسي شده ‌است.