بررسي انزواي اجتماعي در سالمندان و عوامل مرتبط

مقدمه: انزواي اجتماعي يك معضل چندفاكتوري است كه خطرات بسياري براي سلامت جسمي، رواني و اجتماعي سالمندان دارد. لذا، مطالعه حاضر با هدف تعيين انزواي اجتماعي و عوامل مرتبط با آن در سالمندان تحت پوشش پايگاه‌هاي بهداشتي شهر بجنورد انجام شد.روش كار: در اين مطالعه مقطعي، توصيفي و تحليلي، 605 سالمند 60 ساله و بيشتر از بين سالمندان تحت پوشش بهداشتي شهر بجنورد، به‌روش طبقه‌بندي خوشه‌اي يك‌مرحله‌اي انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها، پرسش‌نامه‌هاي روا و پاياي اطلاعات دموگرافيك و انزواي اجتماعي (لوبن) از طريق مصاحبه با سالمند تكميل شدند. در اين پژوهش ملاحظات اخلاقي رعايت شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 و آزمون‌هاي آماري تحليل شدند.يافته‌ها: ميانگين سني سالمندان مطالعه‌شده 7.22±69.35 سال بود كه 52.6 درصد مرد بودند. 47.2 درصد از سالمندان بررسي‌شده انزواي اجتماعي داشتند. انزواي اجتماعي در ارتباط با متغيرهاي جنسيت مرد، تعداد فرزندان بيشتر، تحصيلات بيشتر، بيكاري و بازنشستگي و داشتن مسكن، كاهش معني‌دار آماري داشت (0.05 P)، ولي با متغيرهاي سن و تأهل ارتباط معني‌دار آماري نداشت. نتيجه‌گيري: سيستم‌هاي بهداشتي درماني بايد به سالمندان، به‌ويژه خانم‌هايي با تعداد فرزند كم، خانه‌دار، بي‌سواد و كم‌سواد و مستأجر توجه بيشتري كنند.