ارزيابي پايداري زيست محيطي گردشگري در روستاهاي هدف استان آذربايجان‌ شرقي

گردشگري و محيط زيست وابستگي متقابل دارند. به همين دليل توسعه و مديريت گردشگري، به‌گونه‌اي كه با محيط سازگار باشد، عامل اساسي در دستيابي به توسعه پايدار به شمار مي آيد. هدف از اين پژوهش ارزيابي پايداري زيست محيطي گردشگري در روستاهاي هدف استان آذربايجان شرقي بود. اين پژوهش ازلحاظ هدف كاربردي و ازلحاظ چگونگي جمع آوري داده ها پيمايشي است. جامعه آماري پژوهش سرپرستان خانوارها در چهار روستاي هدف گردشگري در استان آذربايجان شرقي بودند (819=N) كه با استفاده از جدول كرجسي - مورگان حجم نمونه ي آماري 265 نفر محاسبه گرديد. به‌منظور دستيابي به نمونه آماري در هر يك از روستاهاي منتخب از روش نمونه گيري طبقه اي متناسب استفاده شد. براي دستيابي به هدف تحقيق در مرحله اول شاخص­هاي پايداري زيست محيطي گردشگري با استفاده از روش تلفيقي شناسايي شدند. براين اساس دو شاخص، حفاظت از منابع و تنوع زيستي و مديريت و سياست هاي محيطي درمجموع با 29 نماگر شناسايي شدند. در مرحله دوم با استفاده از مدل رادار پايداري سطح كلي پايداري زيست محيطي گردشگري در روستاهاي هدف استان آذربايجان شرقي ارزيابي گرديد. نتايج تحقيق نشان داد كه درمجموع روستاهاي موردمطالعه از سطح پايداري زيست محيطي متوسطي برخوردارند. در بين روستاهاي موردمطالعه بيشترين امتياز پايداري زيست محيطي برابر با 0/585 متعلق به روستاي توته خانه و كم ترين امتياز برابر با 0/369 متعلق به روستاي كندوان بود.