ارائه خدمات سلامت به كاركنان شركتهاي نفتي: يك مرور تطبيقي

مقدمه: وجود مواد شيميايي سمي و قابل اشتعال و ماشين‌آلات سنگين از يك‌سو و دوري تأسيسات نفتي از جوامع شهري از سوي ديگر، دسترسي موثر كاركنان صنعت نفت ايران به خدمات سلامت را ضروري مي‌سازد. ارائه خدمات سلامت در صنعت نفت ايران با چالش‌هايي مواجه است. اين پژوهش با هدف مقايسه روش‌هاي ارائه خدمات سلامت به كاركنان شركت‌هاي نفتي پيشرو در جهان به‌منظور ارائه الگوي مناسب ارائه خدمات سلامت براي صنعت نفت ايران انجام شد.روش كار: اين پژوهش به روش مرور تطبيقي در سال 1399 انجام شد. 8 شركت نفتي آرامكو، نفت ابوظبي، نفت ايران، گازپروم، نفت چين، ساسول، بريتيش پتروليوم و شورون مورد مطالعه قرار گرفتند. از روش تحليل چارچوبي براي تحليل داده‌ها استفاده شد.يافته‌ها: عواملي مثل پراكندگي جغرافيايي فعاليت شركت نفتي، وجود خدمات سلامت باكيفيت در منطقه فعاليت شركت نفتي، نوع خدمات سلامت مورد نياز، مقتضيات سياسي كشور محل فعاليت، قوانين و مقررات ملي و منطقه‌اي سلامت و سياست‌هاي‌ مسئوليت اجتماعي شركت نفتي در انتخاب نوع مدل ارائه خدمات بهداشتي و درماني اثر دارد. سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت ايران بايد از لحاظ ساختاري و وظيفه‌اي كوچك‌تر شود و فعاليت‌هاي خود را بيشتر معطوف ارائه خدمات مرتبط با فوريت‌هاي پزشكي و بيماري‌هاي شغلي كند. در مناطق برخوردار شهري، خدمات مرتبط با بيماري‌هاي غيرشغلي بايد از طريق خريد راهبردي خدمات سلامت يا عقد قرارداد با بيمه‌هاي سلامت عمومي و خصوصي براي كاركنان صنعت نفت ايران تأمين شود. نتيجه‌گيري: شركت‌هاي بزرگ نفتي باتوجه به دامنه فعاليت و كيفيت خدمات سلامت موجود در منطقه فعاليت خود از مدل مناسبي براي ارائه خدمات سلامت به كاركنانشان استفاده مي‌كنند. سازمان بهداشت و درمان صنعت نفت ايران بايد مشاركت بيشتري در ارائه خدمات فوريت‌هاي پزشكي و طب كار و مشاركت كمتري در درمان مستقيم بيماري‌هاي غيرشغلي داشته باشد.