ارائه مدل پيامدهاي درد در بيماران با كمر درد مزمن براساس نشانه‌هاي خلقي/ اضطرابي و طرحواره‌هاي هيجاني؛ نقش ميانجي اجتناب تجربه‌اي و شفقت به خود

مقدمه: ‌عوامل مختلف روانشناختي همانند نشانه‌هاي خلقي/ اضطرابي ‌پيامدهاي درد را تحت تأثير قرار مي‌دهند. هدف: ‌پژوهش حاضر با هدف ارائه مدل مفهومي پيامدهاي درد براساس نشانه‌ها و طرحواره‌هاي هيجاني با ميانجيگري اجتناب تجربه‌اي، پذيرش درد و شفقت به خود بيماران با درد مزمن انجام شد. روش: ‌‌روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري زنان و مردان‌ ۳۰-۵۰ ساله داراي كمردرد مزمن مراجعه‌كننده به كلينيك‌هاي درد در بيمارستان‌هاي اختر، لبافي‌نژاد و امام‌حسين (ع) شهر تهران در سال ۱۳۹۹-۱۳۹۸ بودند كه تعداد ۴۰۰ نفر با در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود با روش نمونه‌گيري در ‌دسترس انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه‌ نشانه‌هاي خلقي/ اضطرابي، فرم كوتاه طرحواره‌هاي هيجاني، پذيرش و عمل، پذيرش درد و شفقت به خود بود. داده‌ها با برنامه‌هاي نرم‌افزاري SPSS نسخه ۲۱ و ليزرل‌ نسخه ۸/۸ با روش مدل‌يابي معادلات ساختاري تحليل شد. يافته‌ها‌:‌ مدل برازش‌يافته نشان داد، اثر مستقيم نشانه‌هاي خلقي/ اضطرابي بر افزايش طرحواره‌هاي هيجاني (۰/۰۵ p) و اثر مستقيم طرحواره‌هاي هيجاني بر افزايش اجتناب تجربه‌اي و كاهش پذيرش درد، شفقت به خود (۰/۰۵ p) معني‌دار بدست آمد. همچنين اثر غيرمستقيم نشانه‌هاي خلقي/ اضطرابي از طريق افزايش طرحواره‌هاي هيجاني و افزايش اجتناب تجربه‌اي و كاهش پذيرش درد، شفقت به خود بر افزايش پيامدهاي درد معنادار بدست آمد (۰/۰۵ p). نتيجه‌گيري‌: بنابراين اجتناب تجربه‌اي، پذيرش درد و شفقت به خود در رابطه بين نشانه‌هاي هيجاني و طرحواره‌هاي هيجاني با پيامدهاي درد نقش ميانجي را دارند. لذا تدوين مداخلات درماني مبتني بر طرحواره‌هاي هيجاني در جهت كاهش طرحواره‌هاي هيجاني و اجتناب تجربه‌اي و افزايش پذيرش درد و شفقت به خود مي‌تواند در كاهش پيامدهاي درد بيماران مبتلا به درد مزمن مفيد باشد.