«فقط مي‌خواهم مطمئن باشم!»: ويژگي‌هاي روانسنجي و نقش پيش‌بيني‌كنندگي مقياس عدم تحمل بلاتكليفي

مقدمه: عدم تحمل بلاتكليفي، عامل آسيب‌پذيري فراتشخيصي است كه با واكنش منفي در سطح هيجاني، شناختي و رفتاري به يك موقعيت بلاتكليف مشخص مي‌شود. هدف: اين مطالعه با هدف بررسي ساختار عاملي، پايايي و روايي همگراي نسخه‌ي ايراني مقياس عدم تحمل بلاتكليفي و نيز بررسي نقش پيش‌بيني‌كنندگي آن در سازه‌هاي اضطراب، افسردگي و اجتناب از تغيير اجرا شد. روش: مطالعه‌ي حاضر مقطعي و از نوع روانسنجي است. از جامعه‌ي دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي، آزاد و پيام نور شهر زنجان در فاصله‌ي زماني بهمن ۱۳۹۸ الي مرداد ۱۳۹۹، دو نمونه با حجم ۱۲۱۰ و ۲۲۸ نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌هاي اجتناب از تغيير، افسردگي و اضطراب بك، نگراني ايالت پنسيلوانيا، اختلال اضطراب فراگير و مقياس عدم تحمل بلاتكليفي گردآوري و با استفاده از Mplus نسخه ۷/۴، AMOS نسخه ۲۴ و SPSS نسخه ۲۶ تحليل شد. يافته‌ها: تحليل عاملي از مدل دو عاملي مقياس عدم تحمل بلاتكليفي حمايت كرد و نتايج حاكي از روايي همگراي مطلوب (براي همه همبستگي‌ها؛ ۰/۰۱ p) و همساني دروني رضايت‌بخش اين ابزار است (۰/۸۹=α). نتايج تحليل رگرسيون، علاوه بر تأييد نقش پيش‌بيني‌كنندگي مقياس عدم تحمل بلاتكليفي در تبيين سازه‌ي اضطراب و افسردگي، به ماهيت فراتشخيصي احتمالي سازه‌ي اجتناب از تغيير نيز اشاره دارند. نتيجه‌گيري: ويژگي‌هاي روانسنجي مطلوب و ساختار عاملي نيرومند نسخه ايراني مقياس عدم تحمل بلاتكليفي، بكارگيري آن در پيش‌بيني سازه‌‍‌هاي مرتبط با اضطراب و افسردگي را ممكن مي‌سازد كه به گسترش دانش موجود از عوامل زيربنايي اختلال‌هاي روانپزشكي منجر خواهد شد.