نقش ميانجي اضطراب وجودي در ارتباط بين ضربات عاطفي دوران كودكي، حمايت اجتماعي و گرايش به تغيير در افراد معتاد

مقدمه: اعتياد يكي از دغدغه‌ هاي اصلي بهداشت عمومي در سراسر جهان است كه داراي پيامدهاي منفي بي شماري براي فرد و جامعه است. هدف: اين پژوهش با هدف بررسي نقش ميانجي اضطراب وجودي در ارتباط بين ضربات عاطفي دوران كودكي، حمايت اجتماعي و گرايش به تغيير در افراد معتاد انجام شد. روش: روش پژوهش همبستگي و از نوع معادلات ساختاري است. جامعه اين پژوهش زنان و مردان معتاد مراجعه‌كننده به مراكز ترك اعتياد در سال ۱۳۹۸ بود. براي اين منظور ۲۰۰ نفر از معتادان به شيوه نمونه‌گيري در دسترس، از ميان افراد ارجاع داده شده به مراكز ترك اعتياد استان يزد انتخاب شدند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي اضطراب وجودي ويمز و همكاران (۲۰۰۴)، آسيب دوره كودكي برنشتاين و همكاران (۲۰۰۳)، حمايت اجتماعي ادراك شده زيمت و همكاران (۱۹۸۸)، پرسشنامه گرايش به تغيير ميلر و تونيگان (۱۹۹۶) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از تحليل معادلات ساختاري، رگرسيون چندگانه و همبستگي پيرسون و نرم‌افزار Spss نسخه ۲۴ و Amos نسخه ۲۴ مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته ‌ها: نتايج نشان داد كه ضربات عاطفي و حمايت اجتماعي به‌طور مستقيم به ترتيب بر كاهش و افزايش گرايش به تغيير در افراد معتاد تأثير دارد (۰/۰۵ p). همچنين نتايج نشان داد كه ضربات عاطفي و حمايت اجتماعي به‌طور غيرمستقيم نيز به واسطه اضطراب وجودي بر گرايش به تغيير در افراد معتاد تأثير دارد (۰/۰۵ p). نتيجه ‌گيري: نقش ميانجي اضطراب وجودي در ارتباط بين ضربات عاطفي دوران كودكي، حمايت اجتماعي و گرايش به تغيير در افراد معتاد معني‌دار بود، بنابراين ايجاد حمايت اجتماعي بيشتر براي فرد، تخليه هيجاني نسبت به آسيب‌هاي دوران كودكي به همراه برنامه‌ريزي براي كاهش اضطراب وجودي با استفاده از مداخلات روانشناختي مي‌تواند گرايش به تغيير و ترك را در افراد معتاد افزايش دهد.