پهنه‌بندي پارامترهاي اساسي طراحي سامانه‌هاي آبياري باراني مبتني بر نتايج آزمايش هاي آب و خاك با استفاده از زمين آمار (مطالعه موردي: دشت‌هاي شهرستان اسلام‌آباد غرب)

حداكثر دبي آبپاش، حداكثر دور آبياري و نياز آبشويي از عوامل پايه اي طراحي سامانه هاي آبياري باراني هستند كه بر اساس خصوصيات فيزيكي و شيميايي آب و خاك تعيين مي گردند. هدف از اين مطالعه تهيه نقشه‌ مكاني پارامترهاي مذكور در دشت‌هاي شهرستان اسلام‌آباد غرب واقع در استان كرمانشاه است. در اين مطالعه از نتايج آزمايش‌هاي آب و خاك 261 طرح آبياري‌ باراني كه منبع تأمين آب آن ها چاه كشاورزي بوده است استفاده شد. نقشه هاي مربوط به خصوصيات آب و خاك و همچنين پارامترهاي پايه اي محاسبه‌شده با روش هاي درون‌يابي كريجينگ و وزن‌دهي عكس فاصله (IDW) براي شبكه هاي 100 متري تهيه گرديد. نتايج پهنه بندي شوري آب زيرزميني بر اساس روش هاي ميان يابي كريجينگ و IDW به ترتيب بيانگر اين بود كه 100 و 97 درصد آب زيرزميني منطقه داراي هدايت الكتريكي كمتر از 700 ميكرو زيمنس بر سانتي متر هست. نفوذپذيري نهايي خاك در مناطق غربي شهرستان كه خاك آن داراي درصد رس بيشتري بود، كمتر از ساير مناطق بود. كمترين مقدار براي حداكثر دبي آبپاش در شبكه 20*20 متري در روش هاي كريجينگ و IDW به ترتيب 0.95 و 0.57 ليتر در ثانيه محاسبه گرديد. نتايج بيانگر اين است كه ازنظر كيفيت آب محدوديتي براي استفاده از آب هاي زيرزميني منطقه براي آبياري وجود ندارد. با توجه به اينكه كسر آبشويي كمتر از ده درصد محاسبه شد نيازي به در نظر گرفتن كسر آبشويي در محاسبات آبياري نيست. با توجه به نتايج به‌دست‌آمده و نقشه هاي تهيه‌شده مي توان بدون انجام آزمايش‌هاي آب و خاك جديد، نسبت به طراحي سامانه هاي آبياري باراني در دشت هاي مورد مطالعه اقدام نمود.