مقايسه‌ي پارامترهاي الكتروكارديوگرام در احيا با فشردن متناوب سينه و فشردن يك در ميان شكم و سينه در سگ‌هاي دچار شوك هموراژيك تجربي

فشردن متناوب سينه، هنوز به صورت معمول براي احياي مبتلايان به شوك هموراژيك به كار مي رود.  اين احتمال وجود دارد كه فشردن يك در ميان شكم و سينه، خون بيش‌تري را به حفره ي سينه پمپاژ كند.  بر اين اساس در اين مطالعه، دو روش احياي قلبي‌ريوي فشردن متناوب سينه و فشردن يك در ميان شكم و سينه در سگ‌هاي دچار شوك هموراژيك تجربي مقايسه شدند و تغييرات الكتروكارديوگرافي به عنوان ابزاري جهت تشخيص و پايش اختلالات هدايتي و ريتمي قلب مورد ارزيابي قرار گرفتند.  به اين منظور، با خارج‌سازي خون از شريان راني، شوك هموراژيك در 15 قلاده سگ نر بالغ تحت بيهوشي، ايجاد شد و تا از بين رفتن نبض ادامه پيدا كرد.  سگ‌ها به مدت 20 دقيقه بدون نبض نگه داشته شدند و سپس به سه گروه احيا با رينگرلاكتات، احيا با رينگرلاكتات به همراه فشردن متناوب سينه و احيا با رينگرلاكتات به همراه فشردن يك در ميان شكم و سينه تقسيم شدند.  احيا تا زمان بازگشت گردش خون خودبه‌خودي ادامه پيدا كرد.  نوارهاي الكتروكارديوگرام در زمان‌هاي قبل از شروع خونريزي، فقدان نبض، پايان20 دقيقه فقدان نبض و بعد از بازگشت گردش خون خودبه‌خودي ثبت شدند.  ارتفاع امواج P و QRS، فاصله زماني QT، تعداد ضربان قلب، زاويه محور الكتريكي قلب و شكل قطعه ST در زمان‌هاي مختلف الكتروكارديوگرام بين گروه‌ها داراي تفاوت معني‌دار بودند؛ ولي در متغيرهاي فاصله زماني امواج P و QRS و فاصله زماني PR و ريتم قلب، تفاوت معني‌داري بين زمان‌هاي مختلف ثبت الكتروكارديوگرام وجود نداشت.  نوع احيا بر تغييرات پارامترها در طول زمان تغيير معني‌داري ايجاد نكرد.  در نهايت اثر مخلوط گروه و زمان بر هيچ‌ كدام از متغيرها معني‌دار نبود.  بر اين اساس به نظر مي رسد روش‌هاي احياي فشردن متناوب سينه و فشردن يك در ميان شكم و سينه متعاقب ايجاد شوك هموراژيك در سگ‌ها، تأثير مثبتي بر احياي شوك از جنبه الكتروكارديوگرافي نداشته باشد.