كاركردهاي تعليق در ايجاد ابهامهاي زباني و ويرايشي با تكيه بر اشعار نيما يوشيج، شاملو و موسوي

ابهام‌گرايي يكي از ويژگيهاي بعضي از اشعار برجسته‌‌ معاصر است كه بر اثر القاي مفاهيم بكر و از پيش نينديشيده ايجاد مي‌شود. يكي از كاركردهاي اين گونه ابهام، ايجاد حس تعليق است. تعليق، حالت انتظاري است كه گوينده، مخاطب را آگاهانه و هدفمند در ترديد و بي خبري از نتيجه روايت قرار مي دهد؛ اما به كمك عناصر زباني، امكان انديشه، پيش بيني و كشف حلقه هاي گمشده را در گزاره هاي شعري فراهم مي سازد. تعليق مخاطب در فهم معاني و مقاصد گوينده، شوق خواندن را سبب مي‌شود. حسّ كنجكاوي خواننده به انضمامِ پيشفرضها، پيش انديشي هايش و امكانهايي كه طي هر تعليق رخ مي دهد، سبب بازتوليد معنا مي شود. در اين جستار، پس از بررسي عوامل زباني و ويرايشي ابهام همچون واژگان ناآشنا، چندزبانگي، وجود اصطلاحات جديد، كاربرد واژگان تازه و بومي، باستانگرايي، اصطلاحات تخصصي، حذف، جا‌به‌جايي ضمير، هنجارگريزي ويرايشي و... تحليل خواهد‌ شد كه شاعران معاصر، چگونه از اين عوامل براي ايجاد تعليق با كاركرد‌‌‌هايي چون برجسته‌‌سازي، آشنايي‌زدايي، نوگرايي، توسعه معنايي، چندمعنايي، ايجاز، انتقال بنمايه‌هاي فرهنگ بومي، توسعه و غناي زبان بهره مي جويند تا بتوانند مخاطب را در جريان روايت با خود همراه سازند.