بررسي سواد سلامت دهان با استفاده از پرسشنامه Oral Health Literacy-Adult Questionnaire و ارتباط آن با شاخص هاي كلينيكي و رفتارهاي سلامت دهان در بيماران مراجعه كننده به دندانپزشكي

مقدمه: سواد سلامت دهان به عنوان عامل تعيين كننده جديد سلامت مطرح مي باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسي سواد سلامت دهان و ارتباط آن با وضعيت كلينيكي و رفتارهاي سلامت دهان در بزرگسالان  مراجعه كننده به دانشكده دندانپزشكي دانشگاه آزاد اسلامي اصفهان بود.  مواد و روش ها: مطالعه مقطعي حاضر در سال 1394، با شيوه نمونه گيري آسان بر روي بيماران  داوطلبي كه براي اولين بار به دانشكده دندانپزشكي مراجعه كرده بودند، انجام شد. سواد سلامت دهان بيماران بوسيله پرسشنامه Oral Health Literacy-Adult Questionnaire اندازه گيري شد. رفتارهاي سلامت دهان نيز توسط پرسشنامه سنجيده شد. بعلاوه، معاينات كلينيكي براي اندازه گيري شاخص هاي DMFT و حداكثر شاخص  CPI (Community Periodontal Index) انجام شد. داده ها توسط ضريب همبستگي پيرسون، ضريب همبستگي اسپيرمن، آزمون T مستقل، و آناليز رگرسيون خطي و لوجستيك مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند (P-value 0.05).  يافته‌ها: از بين 202 نفر شركت كننده، 64.5% زن بودند. ميانگين سني شركت كنندگان (10.6±) 33.4 سال و ميانگين نمره سواد سلامت دهان آنها (19.8±)52.3 بود. هر چه سواد سلامت دهان افراد بالاتر بود، رفتارهاي سلامت دهان بهتري را گزارش مي كردند (0.05 value P-). سواد سلامت دهان با شاخص DMFT ( r=-0/140 و0.047= P)، تعداد دندان هاي پوسيده (0.179-=r و 0.01P=) و تعداد دندان هاي از دست رفته (0.208-=r و 0.003=P-value) رابطه معكوس و با تعداد دندان هاي پرشده رابطه مستقيم داشت (0.148r=  و0.04P=). بين سواد سلامت دهان و حداكثر شاخص CPI ارتباط وجود نداشت (0.05 P-value).نتيجه‌گيري: سواد سلامت دهان مراجعين به دانشكده دندانپزشكي اصفهان در حد متوسط بود. افرادي كه سواد سلامت دهان بالاتري داشتند، رفتارهاي سلامت دهان مطلوبتري را گزارش مي كردند و تاريخچه پوسيدگي كمتري داشتند. لذا بالا بردن سطح سواد سلامت دهان افراد جهت بهبود وضعيت سلامت دهان آنها ضروري به نظر مي رسد.