بهبود مديريت رواناب شهري از لحاظ كمي و كيفي در بندرعباس با كمك رويكرد بهترين گزينه‌هاي عملياتي (BMPs)

توسعۀ شهرنشيني و افزايش سطوح نفوذناپذير، به‌ويژه در مناطق خشك و نيمه‌خشك با ريزش‌هاي جوّي ناچيز و حجم زياد رواناب توليدي، باعث مي‌شود تا خطر ايجاد سيل كه يكي از پرمخاطره‌ترين بلاياي طبيعي است افزايش ‌يابد. در اين پژوهش به بررسي مديريت كمي و كيفي رواناب در بخشي از شهر بندرعباس پرداخته شده است. بنابراين سعي شده است تا با شبيه‌سازي نحوۀ عملكرد سيستم زهكشي رواناب سطحي، نقاط حساس به آب‌گرفتگي بررسي و بهترين گزينه‌هاي عملياتي براي كاهش حجم سيل و كنترل بار آلودگي بررسي شود. بدين منظور با استفاده از نرم‌افزار EPA-SWMM سه راهكار مديريتي سيستم ماند بيولوژيكي، پشت‌بام سبز و جوي باغچه مورد ارزيابي قرار گرفت. به‌منظور بررسي آناليز حساسيت مدل، سه پارامتر شيب كانال، ضريب زبري كانال و درصد نفوذناپذيري بر روي نتايج مدل بررسي شدند و مشخص شد كه درصد نفوذناپذيري بيشترين حساسيت را در پيك رواناب خروجي ايجاد مي‌كند. نتايج نشان داد كه راهكار مديريتي پشت‌بام سبز نسبت به بقيۀ راهكارها، با متوسط كاهش 18.8درصدي دبي پيك از عملكرد بهتري برخوردار است. همچنين با توجه به نتايج كيفي راهكار مديريتي پشت‌بام سبز پارامترهاي BOD، COD  و PO4 را به‌مقدار قابل توجهي كاهش مي‌دهد. بنابراين راهكار مديريتي پشت‌بام سبز به‌عنوان بهترين راهكار در كاهش پيك و بار آلودگي در محدودۀ مورد مطالعه انتخاب شد.