بررسي فراسنجه‌هاي فيزيكي و شيميايي سيلاژ چغندر علوفه‌اي (Beta vulgaris L.) با و بدون استفاده از لاكتوباسيلوس بوچنري

برخي فراسنجه‌هاي فيزيكي و شيميايي سيلاژ چغندر علوفه‌اي در تركيب با مواد اوليه مختلف و افزودني ميكروبي لاكتوباسيلوس در قالب يك آزمايش فاكتوريل2×3 در قالب طرح كاملاً تصادفي با چهار تكرار بررسي شد. عامل اول شامل 1) چغندر علوفه‌اي بدون افزودني (شاهد)، 2) شاهد+10% تفاله چغندر، و 3) شاهد+ 15% تفاله چغندر بود. عامل دوم شامل كاربرد يا عدم كاربرد افزودني لاكتوباسيلوس به ميزان CFU/g6× 10^10 ماده خشك بود. تعداد 24 كيسه پلاستيكي حاوي 25 كيلوگرم سيلاژ چغندر علوفه‌اي از تيمارهاي مختلف بعد از عمليات سيلو كردن، پرس و هواگيري به انبار با دماي اتاق منتقل و 75 روز بعد، از هر تيمار، چهار كيسه گشوده شده و بلافاصله pH، دما و كيفيت ظاهري آن‌ها بررسي شد. از هر كيسه، نمونه‌اي به آزمايشگاه منتقل شده و ماده خشك، پروتئين خام، خاكستر، NDF، ADF و نيتروژن آمونياكي اندازه‌گيري شدند. ارزيابي صفات ظاهري و pH نمونه‌ها نشان داد تيمارهاي داراي تفاله خشك و افزودني ميكروبي از كيفيت بهتري نسبت به شاهد (ميانگين امتياز كيفي 16 /0±5 /6 در مقابل 21 /0±4/ 9 و ميانگين  pH 0/06±0/04 در مقابل 08 /0±59 /4) برخوردار بودند (01/0 P ). نوع مخلوط مورد استفاده بر تركيب شيميايي (ماده خشك، پروتئين خام، NDF و ADF) و پايداري سيلاژ در هنگام باز كردن اثر معني‌داري داشت (01 /0 p)، اما افزودني ميكروبي در بيشتر موارد، اثر معني‌داري نشان نداد. اتلاف شيرابه‌اي گروه شاهد زيادتر و كيفيت نامطلوب‌تري نسبت به سيلاژهاي ديگر داشت (01 /0 P ). بر اساس نتايج اين آزمايش، مناسب‌ترين تركيب سيلاژ تهيه شده مربوط به مخلوط شاهد+ 15 % تفاله چغندر بود كه از كيفيت بالاتر و ماندگاري بيشتري برخوردار بود.