رشد پس از تروما در مادران كودكان مبتلا به لوسمي بستري: يك مطالعه توصيفي-مقطعي

پيش‌زمينه و هدف: مادران كودكان مبتلا به لوسمي، تحت تأثير پيامدهاي عمدتاً منفي حاصل از بيماري قرار مي‌گيرند. ولي اين حالات منفي نيز مي‌تواند به‌عنوان نيروي محرك رشد رواني عمل كند. با توجه به شيوع بيماري لوسمي كودكان، توصيف عواملي كه مي‌تواند در بهبود وضعيت مادران نقش داشته باشد، ضروري است. لذا مطالعه حاضر باهدف توصيف رشد پس از تروماي مادران كودكان مبتلا به لوسمي بستري انجام گرفت. مواد و روش كار: اين مطالعه توصيفي-مقطعي در سال 1400 در مركز آموزشي درماني كودكان تبريز انجام شد. مادراني كه كودك زير 14 سال مبتلا به لوسمي بستري داشتند وارد مطالعه شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه دموگرافيكي و پرسشنامه رشد پس از تروما (PTG) جمع‌آوري شدند. تجزيه‌وتحليل داده‌ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 25 انجام شد. 0.05 p ازنظر آماري معني‌دار تلقي شد. يافته: تعداد 122 مادر موردمطالعه قرار گرفتند. نتايج نشان داد ميانگين نمره كل رشد پس از تروما (90.40±71.14) و ميانگين نمره رشد در همه مؤلفه‌ها بالاتر از حد متوسط بود. بيشترين رشد، در مؤلفه ارزش زندگي و كمترين ميزان رشد در مؤلفه امكانات جديد بود. بحث و نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان مي‌دهد كه مادران كودكان مبتلا به لوسمي به درجات مطلوبي از رشد دست يافته‌اند. اين تغيير مثبت به‌عنوان پي‌آمد يك اتفاق منفي مي‌تواند نقطه قوتي براي مادران به‌عنوان مراقبين اصلي كودك، محسوب شود. تمركز به رشد فردي و متوجه كردن مادران به ابعاد آن مي‌تواند مديريت بيماري توسط آن‌ها را ارتقا دهد. همچنين با توجه به اينكه كمترين رشد مربوط به مؤلفه امكانات جديد بود، بايد با بررسي امكانات در دسترس مادران، اقدام به رفع كمبودهاي موجود كرد.