مباني مديريت دانش با رويكرد اسلامي

امروزه بيش از هر زماني ديگر، «دانش» و «مديريت دانش» در سازمان‌ها اهميت يافته و از دانش به‌مثابه عامل حيات‌بخش و مزيت رقابتي ياد مي‌شود. «مديريت دانش» به معناي خلق، نگهداري، سازمان‌دهي، ترويج و به‌كارگيري دانش است. هدف از پژوهش حاضر تبيين مباني مديريت دانش با استفاده از روش «توصيفي ـ تحليلي» و رويكرد اسلامي است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد توجه به مباني مديريت دانش مي‌تواند بينش، گرايش و كنش مديران را نسبت به دانش و چگونگي مديريت آن تحت تأثير قرار دهد. براساس مباني هستي‌شناسانه، دانش نعمتي الهي است و خداوند منبع حقيقي و نهايي دانش به‌شمار مي‌ود. با نگاه انسان‌شناختي، انسان موجودي است جست‌وجوگر كه خداوند غلبه بر جهل و كشف رموز جهان را در فطرت او نهاده است. از اين منظر، انسان موجودي است مكلف كه دانشِ وي محدود بوده و دانشْ مبناي تكليف و معياري براي شايستگي او تلقي مي‌گردد. براساس مباني معرفت‌شناسي، دانش به «حسي و تجربي»، «عقلي و نقلي»، «قلبي و شهودي»، «آفاقي و انفسي» قابل دسته‌بندي است. به لحاظ مباني ارزش‌شناسي، دانش را مي‌توان به «ابزاري و غايي»، «دنيوي و اخروي»، «فكري و معنوي»، دسته‌بندي و تجزيه‌ و تحليل كرد