تحليل روند تغييرات توسعه كشاورزي در بين استان‌ها

برنامه‌ريزي آمايشي توسعه كشاورزي و تدوين سناريوهاي آينده توسعه منطقه اي در بخش كشاورزي، مستلزم شناخت روند تغييرات در تفاوت هاي توسعه كشاورزي بين استان ها است. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف تحليل روند تغييرات توسعه كشاورزي در بين استان ها انجام شد. به اين منظور با تدوين 49 شاخص توسعه كشاورزي و با استفاده از داده هاي دو دوره زماني 1390 و 1398 روند توسعه كشاورزي در 31 استان ارزيابي شد. روش‌شناسي اين تحقيق مبتني بر تركيب مجموعه اي از شاخص هاي انفرادي در شاخص تركيبي نهايي مبتني بر وزن دهي به روش تحليل مؤلفه هاي اصلي و محاسبه انحراف از مقدار بهينه است. در نهايت، به منظور سطح بندي استان‌ها از نرم افزار ArcGIS10.2 استفاده شد. نتايج نشان داد در هر دو دوره 1390 و 1398، استان‌هاي گيلان، فارس، اصفهان، خراسان رضوي و تهران پنج استان اول بودند، در حالي كه در سال 1390، به ترتيب استان‌هاي سمنان، زنجان، كردستان، هرمزگان و بوشهر و در سال 1398 استان‎هاي بوشهر، چهارمحال و بختياري، ايلام، هرمزگان و كهگيلويه و بويراحمد در رتبه‌هاي آخر بودند. همچنين، توسعه كشاورزي در اغلب استان‌ها در سال 1398 نسبت به سال 1390 كمتر بوده است. بر اساس نتايج سطح‌بندي استان‌ها سه سطح توسعه كشاورزي پايين، متوسط و بالا شناسايي شد. بنابراين، لازم است توسعه بخش كشاورزي به‌خصوص در استان‌هاي با سطح توسعه پايين مورد توجه بيشتر سياست‌گزاران، برنامه‎ريزان و متوليان توسعه كشور قرار گيرد.