بررسي شاخص‌ها و عوامل مؤثر بر سواد غذا در ميان خانوارهاي روستايي، با تاكيد بر نقش ميانجي امنيت غذايي

سواد غذا در زمينه بهبود بخشيدن به برخي از جنبه هاي ناامني غذا، با افزايش قابليت انعطاف‌پذيري و به حداكثر رساندن استفاده از منابع موجود، از پتانسيل‌هاي مهمي برخوردار است. اين پژوهش با هدف بررسي شاخص ها و عوامل مؤثر بر سواد غذا در ميان خانوارهاي روستايي با روش پيمايش در ميان خانوارهاي روستايي شهرستان دشتي استان بوشهر انجام شد. بر اساس فرمول كوكران و با استفاده از روش نمونه‌گيري چند‌مرحله اي، تعداد 232 خانوار  به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوري داده ها پرسشنامه بود كه روايي و پايايي آن از طريق پايلوت و نظر اساتيد بخش ترويج و آموزش كشاورزي مورد تأييد واقع شد و تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS25 انجام شد. نتايج نشان داد كه ميانگين سواد غذايي در بين خانوارهاي روستايي با سطح تحصيلات و سطح درآمد مختلف، تفاوت معني‌داري دارد. نتايج بررسي ارتباط علّي متغيرها در قالب آزمون تحليل مسير نشان داد در بين متغيرهاي وارد شده در مدل نشان داد ميزان بهره‌گيري از خدمات اكوسيستم (با ضريب اثر 0.725)، نگرش نسبت به كشاورزي متعارف (0.577) و امنيت غذايي (0.465) داراي بيشترين تاثير (مجموع اثرات مستقيم و غير مستقيم) بر سواد غذايي روستائيان بودند و متغير سن كمترين اثر (0.225) را داشت. در راستاي بهبود سواد غذايي جوامع روستايي، شناسايي شيوه‌هاي علمي قابل ارائه در دوره‌هاي آموزش رسمي و غير رسمي، توجه به  دانش تجربي روستائيان در رابطه با مواد غذايي و همچنين مديريت مناسب آموزشي پيشنهاد مي گردد.