تعيين زيربخش‌هاي بالفعل و بالقوه جهت برنامه‌ريزي توسعه كشاورزي استان خراسان رضوي (با تأكيد بر زيربخش دام)

رمز موفقيت سياست توسعه منطقه‌اي، تأكيد بر خصوصيات خاص منطقه مورد نظر، يا توسعه درون‌زا، با استفاده از پتانسيل منابع انساني، نهادها و منابع فيزيكي محلي است. اين مطالعه با هدف تعيين زيربخش‌هاي بالفعل و بالقوه براي برنامه‌ريزي توسعه كشاورزي استان خراسان رضوي، درصدد است تا درك درستي از توانمندي‌ها و تنگناهاي شهرستان‌هاي استان در هر يك از زيربخش‌هاي كشاورزي را فراهم نمايد. براي اين منظور از مدل‌هاي تحليلي ضريب مكاني در اقتصاد فضايي براي اندازه‌گيري مزيت‌هاي محلي بالفعل و بالقوه شهرستان‌ها جهت برنامه‌ريزي توسعه فعاليت‌هاي بخش كشاورزي استان خراسان رضوي و داده‌هاي سال‌هاي 1392 تا 1397 مستخرج از سالنامه‌هاي آماري جهاد كشاورزي استان خراسان رضوي استفاده شده است. براساس نتايج تجزيه و تحليل ضريب مكاني ايستا در استان خراسان رضوي، زيربخش‌هاي دام و شيلات پايه محسوب مي‌شوند. همچنين سه زيربخش باغي، شيلات و دام پتانسيل توسعه بالايي را در استان دارند. اگرچه در مورد وضعيت زيربخش‌هاي باغي و شيلات استان خراسان رضوي جاي نگراني نيست، اما سهم نزولي زيربخش دام در ارزش‌افزوده بخش كشاورزي استان و نيز كاهش تعداد شهرستان‌هاي مزيت‌دار، به‌ويژه در توليد گوشت قرمز توجه ويژه سياست‌گذاران بخش كشاورزي استان را به سمت اين زيربخش مي‌طلبد. انجام چنين مطالعاتي در برنامه‌ريزي‌هاي آتي براي توليد مداوم و مستمر محصولات بخش كشاورزي هم در سطح استاني و هم در سطح ملي مي‌تواند موثر واقع شود. بهبود امنيت سرمايه‌گذاري در اين زيربخش در نقاط داراي مزيت به منظور افزايش سرمايه‌گذاري به حدي فراتر از جبران استهلاك سرمايه‌گذاري‌هاي موجود، به عنوان يكي از راهكارهاي اصلي مي‌تواند درنظر گرفته شود.