تاثير آموزش اختصاصي كردن خاطرات در كاهش علائم شناختي و هيجاني افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه

مقدمه: مشكلات مربوط به حافظه به ويژه بيش كلي گرايي حافظه شرح حال نقش محوري در ايجاد، تداوم و درمان اختلال استرس پس از سانحه دارد. از اين رو پژوهش حاضر با هدف بررسي تاثير آموزش اختصاصي كردن خاطرات در كاهش علائم شناختي و هيجاني افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه  انجام شد. روش‌كار: اين پژوهش از نوع آزمايشي (پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و پيگيري يك ماهه) بوده است. جامعه آماري در اين مطالعه شامل تمامي افراد داراي تجربه تروماي زلزله و نشانگان PTSD ساكن شهرستان سرپل ذهاب در سه ماهه اول سال 1401 بود. 30 نفر از بيماران مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به صورت نمونه گيري دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش طي 6 جلسه 90 دقيقه اي، يك روز در هفته تحت  آموزش اختصاصي سازي خاطرات قرار گرفت اما براي گروه كنترل هيچ مداخله اي صورت نگرفت. هر دو گروه (كنترل و آزمايش) قبل و بعد از مداخله و پس از پيگيري يك ماهه به پرسشنامه هاي مقياس دشواري در تنظيم هيجان فرم كوتاه (DERS-16)، مقياس توجه به اطلاعات مثبت و منفي (APNIS) و مقياس نقص در كاركردهاي اجرايي باركلي (BDEFS) پاسخ دادند. براي تجزيه و تحليل داده ها از روش آزمون تحليل واريانس آميخته و آزمون تعقيبي بونفروني با استفاده از نرم افزار SPSS  نسخه ي 28 استفاده شد. يافته‌ها: بين ميانگين نمره هاي پس آزمون گروه مداخله و شاهد تفاوت معني داري وجود داشت، بدين ترتيب كه آموزش اختصاصي كردن خاطرات به طور معناداري منجر به كاهش بدتنظيمي هيجاني منفي، سوگيري توجه و نارسايي بازداري در گروه مداخله شد (0.05 P)، همچنين در مرحله پيگيري يك ماهه اين تفاوت حفظ شده است. نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج به دست آمده، استفاده از درمان هاي گروهي همچون برنامه آموزش اختصاصي كردن خاطرات اثرات مثبتي بر كاهش بدتنظيمي هيجاني منفي، سوگيري توجه و نارسايي بازدراي افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بر جاي مي گذارد. لذا به عنوان يك مداخله موثر جهت كاهش مشكلات شناختي و هيجاني افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه توصيه مي شود.