بررسي مقايسه‌اي و رابطه استرس والدگري و كيفيت زندگي در زوجين داراي كودك مبتلا به طيف اوتيسم

مقدمه:  داشتن كودك مبتلا به اوتيسم باعث استرس والدين مي‌شود و بر كيفيت زندگي‌آنها تأثير منفي مي‌گذارد. اين مسئله كه داشتن كودك مبتلا به طيف اوتيسم پدر يا مادر را بيشتر تحت تأثير قرار مي‌دهد، كمتر مورد بررسي قرار گرفته است. بنابراين، پژوهش حاضر با هدف مقايسه استرس والدگري و كيفيت زندگي و ارتباط اين مفاهيم در زوجين داراي كودك مبتلا به اوتيسم انجام شد. روش‌كار: پژوهش حاضر، مقطعي از نوع توصيفي- تحليلي بود. جامعه پژوهش شامل 96 زوج داراي كودك مبتلا به اوتيسم مراجعه‌كننده به مراكز اوتيسم شهرهاي بوشهر و شيراز در سال 1398بود ؛ كه به روش تمام‌شماري وارد پژوهش شدند. ابزار گردآوري داده‌ها شامل فرم جمعيت‌شناختي، پرسشنامه‌هاي استرس والدگري و كيفيت زندگي بود. براي توصيف داده‌ها از ميانگين، انحراف معيار و جداول فراواني و جهت تحليل داده‌ها از تي زوجي و همبستگي پيرسون استفاده شد. آناليز داده‌ها با استفاده از V.19 SPSS انجام  گرديد. يافته‌ها: ميانگين سني مادران و پدران به ترتيب 8.41±48.48 و 7.90±53.31 سال بود. ميانگين نمره استرس والدگري در پدران و مادران به ترتيب 9.85±133.84 و 17.92±134.73 و ميانگين كيفيت زندگي پدران و مادران به ترتيب 7.45±54.85 و 5.70±53.56 بود كه دو گروه از لحاظ ميانگين كيفيت زندگي (0.157=p) و استرس والدگري (0.900=p) تفاوت آماري معني‌دار نداشتند. بين استرس والدگري پدران با كيفيت زندگي رواني (0.008=p) و فيزيكي (0.004=p) آنها و همچنين بين استرس والدگري مادران با كيفيت زندگي رواني (0.001 p) و فيزيكي (0.001=p) آنها ارتباط آماري معكوس و معني‌دار وجود داشت. نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه هر دو والد كودك مبتلا به اوتيسم استرس والدگري بالا و يكسان و كيفيت زندگي مشابهي را تجربه مي‌كنند. استرس والدگري والدين مي‌تواند كيفيت زندگي آنها را تحت تأثير قرار دهد؛ كه در مادران قوي‌تر از پدران مي‌باشد. بنابراين تدوين برنامه‌هاي كاهنده استرس والدگري براي زوجين داراي كودك اوتيسمي بايد در دستور كار سياست‌گذاران سلامت قرار گيرد.